Διάλογοι, περί Μοίρας[1]- Τί είναι η Μοίρα ; ρώτησε το κοριτσάκι. Η μητέρα μου κι’ ο πατέρας μου δε μου εξήγησαν ποτέ τί είναι.
- Αν σου το εξηγούσαν, είπαν από ψηλά τα λουλουδάκια, αυτό θα σήμαινε πως θα νόμιζαν ότι έχουν καταλάβει τί είναι η Μοίρα. Και τότε θα είχαν κάμει ένα μεγάλο λάθος.
- Ο πατέρας μου κι’ η μητέρα, είπε πειραγμένο το αγόρι, είναι μεγάλοι και δεν κάνουν λάθη.
- Οι μεγάλοι κάνουν τα μεγάλα λάθη, είπαν σκεφτικά τα κίτρινα λουλουδάκια. Όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Μόνο η μοίρα δεν κάνει λάθη.
- Μην την ακούτε την αιώνια νύφη του δάσους, γκρίνιαξε με βαθιά φωνή ένας θηρίος φτελιάς. Η Μοίρα, σαν πολύ μεγάλη, κάνει τα μεγαλύτερα λάθη. Πολλές φορές, αλίμονο και τρισαλίμονο σ’ όποιον ακολουθάει τους ορισμούς της.
Τα λεπτά κλωνάρια της ιτιάς έγειραν χαμηλότερα και υποκλίθηκαν μπρος στους χοντρούς κλώνους του φτελιά. Και χαμογελώντας πολύ ελαφρά, είπαν :
- Έχεις δίκιο, άρχοντα των δέντρων. Μερικοί την παθαίνουν. Αλλά μπορείς να μην ακολουθήσεις τους ορισμούς της Μοίρας ;
Φύσηξε ένα αγέρι, έτριξαν τα κλωνάρια του φτελιά :
- Κρρρρ ! Κρρρρ ! … Χρρτς ! Χρρτς ! … Κρρρρ ! Κρρρρ ! …
- Γιατί μουγκρίζεις έτσι ; τον ρώτησε το αγόρι. Σε στενοχώρησε το άλλο δέντρο με τα λουλουδάκια ;
- Εμένα να με στενοχωρήσει αυτή η ονειροπαρμένη ; είπε θυμωμένος ο φτελιάς. Έτσι κάνουν τα κλαριά μου όταν τα χτυπάει το αγέρι.
Μα το αγόρι ήταν περίεργο και ρώτησε πάλι :
- Γιατί δεν κάνουν έτσι και τα κλαριά του άλλου δέντρου ;
- Είναι μαλακά τα κλαριά του. Λυγίζουν. Λυγίζουν σχεδόν σαν της λεύκας. Γι’ αυτό και δεν τρίζουν.
Το αγόρι ξαναρώτησε :
- Μα γιατί τα δικά σου κλαριά νάναι σκληρά και τα δικά του μαλακά ;
- Ου ! … Σε βαρέθηκα. Δεν υπάρχει γιατί ! Είναι της Μοίρας.
Είπε αυτά τα λόγια ο φτελιάς κι’ αμέσως φάνηκε σα να μετάνιωσε. Τα τραχιά του φύλλα φάνηκαν σα να μαζεύτηκαν, σα να ζάρωσαν, σα να λυπούνταν που είχε μιλήσει το θεόρατο δέντρο τους.
- Μα ποια επιτέλους είναι η Μοίρα ; ρώτησε ζωηρά το κοριτσάκι.
Του αποκρίθηκε η μοσκοϊτιά :
- Αυτή που, χωρίς να είσαστε συνεννοημένοι, σας οδήγησε και τους δύο την ίδια ώρα στο ίδιο μέρος …
Και με φωνή κάπως βαρύτερη, σα στοχαστικότερη, εξακολούθησε :
- Οι μόνοι που κάτι ξέρουν για τη Μοίρα, είναι εκείνοι που ακολουθούν τους ορισμούς της.[*]
[1] Ευαγγέλου Αβέρωφ – Τοσίτσα, Στο δάσος της Χαράς, σελ. 12-15, Εστία 1975.
[*] http://www.averoffmuseum.gr/
