Ο Σωτήρας της Λευκωσίας[1]Ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος είχε υπηρετήσει στην Κύπρο το 1964. Σαν υπολοχαγός είχε πάρει μέρος στις επιχειρήσεις της Μανσούρας και των Κοκκίνων. Είχε γευτεί τότε για πρώτη φορά την Τουρκική θηριωδία και γνώριζε «από πρώτο χέρι» τί σημαίνει Τούρκος στρατιώτης. Γι’ αυτό μόλις ανέλαβε τη διοίκηση του 336 Τάγματος και του ανατέθηκε στις 22Ιουλίου 1974 η επιτήρηση του προαστίου Αγίου Παύλου, άρχισε να το οργανώνει αμυντικά, γιατί η οργάνωση ήταν ανύπαρκτη. Ο ίδιος είχε εγκαταστήσει το σταθμό διοικήσεως σχεδόν στη γραμμή επαφής. Οι απανωτές επιθέσεις των Τούρκων ανακόπτονταν μπροστά στη σθεναρή αντίσταση των γενναίων του Αλευρομάγειρου. Σαν διοικητής τάγματος δεν δίστασε να ηγηθεί διμοιρίας για να καταλάβει ύψωμα στρατηγικής σημασίας, αψηφώντας τα εχθρικά πολυβόλα που «γάζωναν» την περιοχή.
Η ΕΛΔΥΚ από τη μια και το 336 Τάγμα του Αλευρομάγειρου από την άλλη κράτησαν τη Λευκωσία, όταν η πόλη ήταν ερημωμένη. Οι περισσότεροι κάτοικοί της την είχαν εγκαταλείψει και πλείονες περιοχές της, ιδιαίτερα ακριτικές φλέγονταν από τις βόμβες των τουρκικών αεροπλάνων και των πυροβόλων του εχθρού. Και το Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς και η Αστυνομία και η Πυροσβεστική, και αυτή ακόμα η Κυβέρνηση, είχαν εγκαταλείψει την πρωτεύουσα. Όπως χαρακτηριστικά γράφει στο βιβλίο του «ο Αττίλας Πλήττει την Κύπρο», ο Σπύρος Παπαγεωργίου, όλοι ανέμεναν από στιγμή σε στιγμή την κατάληψη της πόλης από τους Τούρκους. Το γεγονός τούτο ανάγγειλε σε κατάσταση αλλοφροσύνης ανώτατος υπάλληλος του Γραφείου Δημοσίων Πληροφοριών. Ο υπάλληλος αυτός εμφανίστηκε στους ξένους δημοσιογράφους που ανέμεναν να ενημερωθούν για την κατάσταση, κραυγάζοντας: «Τί περιμένετε; Ποια ενημέρωση περιμένετε; Η Λευκωσία θα καταληφθεί σε λίγο από τον τουρκικό στρατό. Ο Πρόεδρος και τα μέλη της Κυβέρνησης βρίσκονται εκτός Λευκωσίας. Φευγουμε τώρα κι εμείς».
Και έφυγαν όλοι οι επίσημοι, όλες οι αρχές. Δεν έφυγαν όμως οι γενναίοι της ΕΛΔΥΚ, οι γενναίοι του Αλευρομάγειρου και οι άλλοι … που υπεράσπιζαν τις ακριτικές ενορίες της εντός των τειχών Λευκωσίας, του Καϊμοκλιού, της Ομορφίτας και του Τράχωνα. Έμειναν εκεί και πολέμησαν. Αρκετοί έπεσαν στο πεδίο της τιμής. Άλλοι έζησαν και περπατούν σήμερα με ψηλά το μέτωπο γιατί εκτέλεσαν με συνέπεια και λεβεντιά το καθήκον τους για την Πατρίδα. Πολέμησαν και κράτησαν τους Τούρκους στις επικές, σκληρές, λυσσαλέες μάχες της 16ης Αυγούστου. Επέζησαν της κόλασης εκείνης των πυρών του Αττίλα. Αρνήθηκαν να υπακούσουν σε διαταγή ανωτέρων να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους «γιατί κάθε αντίσταση εσήμαινε αυτοκτονία». Έμειναν εκεί με επικεφαλής τον εμψυχωτή και ηγήτορά τους Αλευρομάγειρο … Σε ημερήσια διαταγή του στις 23 Αυγούστου, όταν εκόπασαν τα πυρά του πολέμου, τόνιζε τα εξής:
«Με τη βοήθεια της Υπερμάχου Στρατηγού Παναγίας Παρθένου Μαρίας, με τας ευχάς της φιλτάτης Μητρός Πατρίδος, την συμπαράσταση του Κυπριακού λαού, αλλά και συσσώμου του παγκοσμίου φιλελευθέρου κόσμου, επετελέσαμε ηρωϊκόν άθλον διατηρήσεως ανεπάφων των θέσεών μας.
…
Αι σκιαί των νέων αθανάτων νεκρών μας αγαλλιούν από εκεί που ευρίσκονται εις το πάνθεον των αθανάτων διότι η θυσία των δεν εγένετο επί ματαίω. Κλίνομεν ευλαβώς το γόνυ ενώπιον των νεοσκαμμένων τάφων των και δίδομεν προς αυτούς την ιεράν υπόσχεσιν της συνεχίσεως του αγώνος μας μέχρι της τελικής νίκης …»
[1] του Χ. Χαραλαμπίδη, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Σημερινή» της Λευκωσίας στις 23 Ιουλίου 1990.
