επιδρομή ακρίδων[1]Όλη η δύση και όλα τα γένη των βαρβάρων που κατοικούσαν την περιοχή πέρα από την Αδριατική και μέχρι των Ηρακλείων στηλών, ξεσηκώθηκαν ολοκληρωτικά και διά μέσου της Ευρώπης τραβούσαν κατά την Ασία, μαζύ με όλες τις οικογένειές τους. Να ποια ήταν η αιτία αυτής της ομαδικής πορείας.
Κάποιος Κέλτος, το όνομα Πέτρος την επωνυμία Ερημίτης, ξεκίνησε να πάη να προσκυνήση τον άγιο τάφο. Έπαθε πολλές συμφορές από τους Τούρκους και Σαρακηνούς που λεηλατούσαν όλη την Ασία και μόλις και μετά βίας κατώρθωσε να επιστρέψη στον τόπο του. Απέτυχε στο σκοπό του και δεν το υπέφερε αυτό και θέλησε και πάλι να ξαναπάρη τον ίδιο δρόμο. Καταλαβαίνοντας δε ότι δεν πρέπει μόνο να πάρη απλώς τον δρόμο και για να μη συμβή τίποτε χειρότερο συνέλαβε μια σωστή ιδέα και διακηρύσσει σε όλες τις χώρες των Λατίνων: «Μια θεία φωνή με διατάσσει να διακηρύξω σε όλους τους κόμητες της Φραγγιάς να σηκωθούν όλοι από τους τόπους τους και να τραβήξουν για προσκύνημα του αγίου τάφου, σπεύδοντας με όλη τη δύναμη και τη θέλησή τους να λυτρώσουν τα Ιεροσόλυμα από τον ζυγό των Αγαρηνών».
Και πραγματικά το κατώρθωσε. Σάμπως μια θεία εντολή να μίλησε στις ψυχές όλων των Κελτών που βρίσκονταν σε κάθε γωνιά, ο καθένας τους από παντού με όπλα, άλογα και την υπόλοιπη πολεμική εξάρτηση άρχισε να προπαρασκευάζεται προς συνάθροιση. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν τόση προθυμία και ορμή ώστε όλοι οι δρόμοι γέμισαν. Τους Κέλτους αυτούς στρατιώτες συνακολουθούσε και άοπλο πλήθος αμέτρητο όπως η άμμος και τα άστρα, κουβαλώντας κλαδιά φοινικιάς και σταυρούς στους ώμους του, γυναίκες και παιδιά που εγκατέλειπαν τους τόπους τους. Και ήταν σα να έβλεπες ποτάμια, που από κάθε μεριά κυλούσαν από παντού, και διά μέσου της Δακίας κατά πρώτο λόγο βάδιζαν πανστρατιά προς τη χώρα μας.
Πριν έρθουν τόσα πλήθη ανθρώπων, προηγήθηκε μια επιδρομή ακρίδων, που ενώ δεν έβλαψε τα στάχυα, κατέστρεψε ολοκληρωτικά τα αμπέλια. Αυτό ήταν ένα σημάδι, όπως αποφάνθηκαν οι μάντεις της εποχής, πως η έφοδος τόσο μεγάλου Κελτικού στρατεύματος δεν θα βλάψη μεν τα χριστιανικά πράγματα, αλλά θα φέρη τρομερή συμφορά εναντίον των βαρβάρων Ισμαηλιτών, που είναι δούλοι της μέθης, του κρασιού και του Διονύσου. Γιατί το γένος αυτό είναι υποδουλωμένο στο Διόνυσο και τον Έρωτα και είναι επιρεπές προς κάθε είδος σαρκική σχέση, μη συγκρατώντας τις ορμές του και τα πάθη του. Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά υποδουλωμένο δυο και τρεις φορές στα κακά της Αφροδίτης. Γι’ αυτό προσκυνούσαν και σέβονταν την Αστάρτη και την Ασταρώθ[2] και είχαν περί πολλού την εικόνα της Σελήνης καθώς και το χρυσό είδωλό της που εκείνοι ονομάζουν Χοβάρ. Το σιτάρι στη συμβολική του χριστιανισμού ήταν δημιουργός ευφορίας και πολύ θρεπτικό, κι’ έτσι οι μάντεις εξήγησαν το στάχυ και τα αμπέλια.
Αυτά λοιπόν για τους μάντεις. Τα σύμβολα αυτά παρακολούθησαν την έφοδο των βαρβάρων και όσοι έχουν νουν θα καταλάβουν το νέο. Η έλευση τόσων πολλών, όχι όλων μαζύ, ούτε στο ίδιο μέρος, αλλά άλλων πρώτων, άλλων δεύτερων, άλλων πίσω απ’ αυτούς και ούτω καθ’ εξής. Μ’ αυτό τον τρόπο απέπλεαν όλοι και περνούσαν από τη στεριά. Πριν από κάθε στρατιά προηγούνταν αμέτρητη ακρίδα, όπως είπα. Βλέποντας όλοι το φαινόμενο μια και δυο φορές κατάλαβαν πως η ακρίδα ήταν προπομπός των Φραγγικών μαχητικών σχηματισμών
