"απ' την ΥΕΝΕΔ στην Πετρούλα" ... ή καλλίτερα, "για δες πώς αλλάζουν οι καιροί !"Οι φράσεις αυτές θα μπορούσαν κάλλιστα ν' αποτελούν την εισαγωγή του ευθυμογραφήματος που ακολουθεί. Όσο όμως κι αν αλλάζουν ... οι καιροί, δεν παύουν να μας εκπλήσσουν με την ομοιότητά τους ! Ίσως γιατί "τίποτα δεν μένει ίδιο και όλα τα ίδια μένουν". Οι εκφωνήτριες του καιρού, οι σοβαροί μετεωρολόγοι, ... η ακρίβεια ! Ακόμα κι ο Καραμανλής με τον Παπανδρέου. Τί κι αν ο Μητσοτάκης έγινε ολίγον ... Μπακογιάννη. Καταβάθος Μητσοτάκης παραμένει ... κι αυτή !
Ιωάννης Λιάκουρας
Χάσαμε τα μπωφόρ. Στοπ.[i]
«Η ελληνική τηλεόραση αποφάσισε ν’ αντικαταστήσει τις εκφωνήτριες που έλεγαν ως τώρα τον καιρό με ειδικούς μετεωρολόγους»
Θα ήθελα να γράψω σήμερα ένα μακρόσυρτο, πονεμένο, νοσταλγικό χρονογράφημα. Κάτι σαν ποίημα του Μαλακάση.
Θα ήθελα να κλάψω για το σεξ που χάθηκε απ’ την ελληνική τηλεόραση …
Όλα έγιναν ξαφνικά ένα βράδυ εμπρός στα μάτια μας. Ενώ περιμέναμε να ακούσουμε τα κορίτσια της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ να μας λένε με τη βραχνή σεξουαλική φωνή τους τον καιρό που θα μας κάνει την άλλη μέρα, βγήκε ένας σοβαρός κύριος με ένα χάρακα στο χέρι κι άρχισε να μας δείχνει ένα χάρτη.
Ήταν μια πικρή στιγμή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.
Για δεκατρία χρόνια όλο το σεξ της μικρής μας οθόνης ήταν στο μετεωρολογικό δελτίο. Αυτό δε φαινόταν ίσως αμέσως. Αν πρόσεχες όμως, θα έβλεπες ότι αυτά τα κορίτσια, που μας μιλούσαν ψιθυριστά για χιονοπτώσεις περί τα ορεινά και για βροχές σε όλη την υπόλοιπη χώρα, εξυπηρετούσαν μια εθνική ανάγκη. Γλύκαιναν τη ζωή ενός κουρασμένου τηλεθεατή. Του έδιναν μια υπόσχεση και ένα μήνυμα. Τον έκαναν να πιστεύει ότι μια χιονόπτωση περί τα ορεινά μπορεί να είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό που φαίνεται. Ίσως μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ή έστω για ένα καλύτερο χτες.
Τώρα η μαγεία χάθηκε. Μαζί και το σεξ του μετεωρολογικού δελτίου. Δεν υπάρχουν πια βραχνές φωνές ούτε βραχνές χιονοπτώσεις, για να μας κατευοδώσουν στο κρεβάτι. Υπάρχει απλώς ένα μετεωρολογικό δελτίο …
Βασικά, αυτό που λείπει τώρα απ’ τη ζωή μου είναι το βαρομετρικό υψηλό. Δε λέω ότι δε νιώθω και την απουσία του βαρομετρικού χαμηλού. Η στέρηση όμως του βαρομετρικού υψηλού, όπως μου το έδινε κάθε βράδυ το κορίτσι της ΥΕΝΕΔ, μου έχει κόψει τα πόδια.
Μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα τί ακριβώς σημαίνει το βαρομετρικό υψηλό. Νομίζω ότι τα εννέα δέκατα των Ελλήνων δεν το έχουν καταλάβει επίσης. Τί είναι τελικά προτιμότερο απ’ τα δύο – το βαρομετρικό υψηλό ή το βαρομετρικό χαμηλό ; Ποιο βοηθά περισσότερο τη ζωή μας ; Ποιο μας συμφέρει τώρα που μπήκαμε στην ΕΟΚ ; Δε θα το μάθουμε ποτέ.
Το ζήτημα είναι πως το κορίτσι της ΥΕΝΕΔ με άφηνε να καταλάβω ότι το βαρομετρικό υψηλό έκρυβε μέσα του μια υπόσχεση αμαρτίας.
Ήταν καθαρά θέμα στυλ. Το κορίτσι είχε έναν δικό του τρόπο να μιλάει για τον καιρό. Το βλέμμα γινόταν μισόκλειστο και η φωνή ψιθυριστή. Η ζωή μας έπαιρνε ξαφνικά μια άλλη διάσταση. Κάθε φορά που έβλεπα ΥΕΝΕΔ, πήγαινα να κοιμηθώ γεμάτος από βαρομετρικό υψηλό.
Αντίθετα, το κορίτσι της ΕΡΤ είχε μία συμπάθεια προς το βαρομετρικό χαμηλό. Ένιωθες τη θλίψη της και την τρυφερότητά της. Κάποτε μάλιστα που μιλούσε για το βαρομετρικό χαμηλό, δάκρυσε.
Είναι η πατροπαράδοτη συμπάθεια που δείχνουν όλες οι γυναίκες προς τους βαρομετρικούς, τους χαμηλούς και τους καταφρονεμένους …
Φυσικά η μεγάλη ειδικότητα των κοριτσιών ήταν τα μπωφόρ. Κάθε φορά που μας μιλούσαν για τα μπωφόρ, ήταν φανερό ότι κάτι συνέβαινε. Εδώ δεν είχαμε μία απλή μετεωρολογική πληροφορία. Είχαμε μια σεξουαλική επανάσταση …
Νομίζω ότι αυτές που ανακάλυψαν πρώτες τα μπωφόρ ήταν οι εκφωνήτριες της ΕΡΤ. Κανείς πριν από εκείνες δεν ήξερε ότι τα μπωφόρ έχουν τόσο σεξ, αλλά αυτό βέβαια δεν έχει σημασία. Ούτε και πριν τον Γαλιλαίο ήξερε κανείς ότι η Γη κινείται.
Από μια άποψη τα κορίτσια αυτά έκαναν για την τηλεόραση ό,τι έκανε ο Γαλιλαίος για τη Γη πριν από μερικούς αιώνες. Έδωσαν στα μπωφόρ κίνηση. Τα έβαλαν στη ζωή μας και στο αίμα μας. Ειδικά όταν τα μπωφόρ τύχαινε να είναι πάνω από πέντε ή από έξι, το βλέμμα τους έπαιρνε μια θανάσιμη υγρή έκφραση, σαν να την καταβρέχανε εκείνη την ώρα όλα τα μπωφόρ του Ατλαντικού.
«Προσέξτε», μας έλεγε το υγρό βλέμμα. «Σας μιλάω για πέντε μπωφόρ !»
Και πέφταμε να κοιμηθούμε αναστατωμένοι.
Τώρα δεν υπάρχει πια τίποτε απ’ όλα αυτά. Υπάρχει απλώς ένα μετεωρολογικό δελτίο. Δε λέω βέβαια ότι οι κύριοι που το εκφωνούν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ίσως την κάνουν καλύτερα. Δεν μπορώ όμως ν’ ακούω να μου μιλούν για μπωφόρ άνθρωποι με μουστάκι και γένια, που κρατούν ένα χάρακα στο χέρι και μου δείχνουν ένα χάρτη. Θέλω τα μπωφόρ χωρίς χάρακα και χωρίς γένια. Τα θέλω όπως μου τα έμαθαν.
Θα ακούσουν άραγε τη φωνή μου οι αρμόδιοι που κυβερνούν τις τύχες των καναλιών μας ;
Θέλουμε πίσω τα μπωφόρ μας.
Όπως είναι η κατάσταση σήμερα, με τον τιμάριθμο στο τριάντα τοις εκατό και το μοσχάρι Αργεντινής στις διακόσιες εβδομήντα το κιλό, το μόνο που μπορείς να ελπίζεις είναι να έρθουν μερικά βραχνά μπωφόρ για να γλυκάνουν τη μέρα σου.
Ή μάλλον τη νύχτα σου
Φρέντυ Γερμανός
Ελευθεροτυπία, 1978
[i] από το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού, «Κατάστασις απελπιστική αλλά όχι σοβαρή», εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1999.
