Ροκάς είσαι … δεν γίνεσαι ![1]Αυτές τις μέρες πέρασα μια δοκιμασία. Η κόρη μου αποφάσισε να με κάνει ροκά.
Δεν ήξερα τί σημαίνει η λέξη, αλλά από το ύφος της κόρης μου κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να ρωτήσω. Είναι μερικά πράγματα που οφείλει να τα ξέρει ένας μπαμπάς.
Αργότερα κατάλαβα ότι ροκάς είναι αυτός που χορεύει ροκ. Ή αυτός που ανήκει στη γενιά του ροκ. Δεδομένου ότι εγώ ανήκω στη γενιά του Γιόχαν Στράους, προσπάθησα επίμονα να εξηγήσω στην κόρη μου ότι ο κόπος της θα πήγαινε χαμένος.
Πήγε χαμένος ο δικός μου κόπος.
Η κόρη μου πιστεύει αδιάλλακτα ότι ένας μπαμπάς οφείλει να ανήκει στη γενιά της κόρης του.
Το παν είναι να πιστέψεις ότι μπορείς να γίνεις ροκάς, είπε η κόρη μου. Όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους. Καταρχάς πρέπει ν’ αλλάξεις το ντύσιμό σου.
Τί ακριβώς πρέπει ν’ αλλάξω στο ντύσιμό μου;
Όλα!
Απλά πράγματα, παραδέχτηκα.
Και πρώτα, είπε η κόρη μου, πρέπει ν’ αλλάξεις παντελόνι. Πρέπει να φοράς εφαρμοστό πέτσινο που να μην μπορείς να το βγάλεις.
Το βράδυ πώς θα πέφτω να κοιμηθώ; ρώτησα. Με το παντελόνι;
Όχι. Απλώς θα το βγάζεις με τη βοήθεια κάποιου. Πριν πέσεις να κοιμηθείς, θα με φωνάζεις. Εσύ θα πιάνεσαι από τα κάγκελα του μπαλκονιού κι εγώ θ’ αρχίζω να το τραβάω.
Απλά πράγματα, συμφώνησα.
Σε δέκα λεπτά το πολύ θα το ‘χουμε βγάλει, είπε η κόρη μου.
Τί θα γίνει αν την ώρα που τραβάς το παντελόνι, εγώ πέσω κάτω απ’ το μπαλκόνι; Ένας ροκάς δεν πέφτει ποτέ απ’ το μπαλκόνι, είπε η κόρη μου. Γενικά ένας ροκάς δεν πέφτει ποτέ. Αυτό πρέπει να το έχεις συνεχώς υπόψη σου.
Θα το έχω συνεχώς υπόψη μου.
Τώρα για να δούμε το υπόλοιπο ντύσιμο, είπε η κόρη μου. Σου χρειάζεται μια αλυσίδα γύρω από το λαιμό. Τη θέλω να κρέμεται μέχρι τον αφαλό.
Μέσα ή έξω απ’ το πουκάμισο; ρώτησα.
Ποιος μίλησε για πουκάμισο;
Θες να πεις ότι θα πηγαίνω κάθε μέρα στην εφημερίδα φορώντας αντί για πουκάμισο μια αλυσίδα που θα κρέμεται μέχρι τον αφαλό;
Μόνο το βράδυ, είπε η κόρη μου. Το πρωί θα φοράς απλώς σκουλαρίκι.
Προσπάθησα να φανταστώ την έκφραση του ΚΥΡ την ώρα που θα έμπαινα στην εφημερίδα φορώντας το πρωί ένα σκουλαρίκι και το βράδυ μια αλυσίδα μέχρι τον αφαλό και μούσκεψα στον ιδρώτα.
Απλά πράγματα, είπα πάλι.
Ένα σκουλαρίκι στο δεξί αυτί είναι σύμβολο του καλού ροκά. Μαύρο με κόκκινα διαμαντάκια.
Η κόρη μου με κοίταξε προσεκτικά:
Έχεις φορέσει ποτέ;
Μαύρο με κόκκινα διαμαντάκια ποτέ, ομολόγησα.
Η κόρη μου κούνησε το κεφάλι της.
Δεν πειράζει, είπε. Όλοι έχουμε τις ανωμαλίες μας. Το ζήτημα είναι ότι πρέπει να κάνεις τις προσπάθειές σου. Σε πάρτυ πας;
Όσο συχνότερα γίνεται.
Πότε πήγες τελευταία φορά;
Λίγο πριν πεθάνει ο Παπάγος, είπα.
Η κόρη μου κούνησε επιδοκιμαστικά το κεφάλι της:
Αυτό είναι καλό. Το πάρτυ είναι μια μικροαστική συνήθεια που καλλιεργεί το κατεστημένο των πολυεθνικών εταιρειών. Ένας καλός ροκάς πρέπει να χορεύει μόνος του. Επιπλέον πρέπει να χορεύει ανόρεχτα. Εσύ πώς χορεύεις;
Ανόρεχτα, είπα.
Η κόρη μου κούνησε επιδοκιμαστικά το κεφάλι της:
Ήξερα ότι μπορώ να ελπίζω σ’ εσένα. Τί μάρκα μηχανάκι έχεις;
Ολιβέτι, είπα.
Η κόρη μου με κοίταξε ξαφνιασμένη.
Ιταλική μοτοσυκλέτα; ρώτησε.
Όχι, είπα. Ιταλική γραφομηχανή.
Η κόρη μου κούνησε στενοχωρημένη το κεφάλι της.
Δεν είμαι σίγουρη αν ένας ροκάς πρέπει να ‘χει πάρε δώσε με γραφομηχανές, είπε. Θα ρωτήσω και θα σου πω. Εσύ έχεις τίποτε να με ρωτήσεις;
Ένα μόνο, είπα. Όλα αυτά που είπαμε μπορώ να τα βάλω στο βιβλίο που θα γράψω; Η κόρη μου με κοίταξε αυστηρά.
Ένας καλός ροκάς δεν γράφει βιβλία, είπε.
Τί γράφει ένας καλός ροκάς; ρώτησα.
Τίποτε. Ένας καλός ροκάς πρέπει να ‘ναι τόσο απασχολημένος με τη μοτοσυκλέτα του, ώστε ο ίδιος δεν γράφει ποτέ. Μόνο τον γράφουν – όταν περάσει τα εκατόν ογδόντα.
[1] από το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού, «Κατάστασις απελπιστική αλλά όχι σοβαρή», Δημοσιεύτηκε στο Κοσμοπόλιταν [1980] με τον τίτλο «Το να είσαι ροκάς …», εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1999.
