Λόγια και Έργα

Ιστορικά ανέκδοτα

Ελισάβετ (1533-1608)

Περίφημη βασίλισσα της Αγγλίας, κόρη του Ερρίκου του Η΄. Κήρυξε την ανεξαρτησία της Αγγλικής Εκκλησίας από τον Πάπα και θεμελίωσε τη ναυτική υπεροχή και τη μεγάλη εμπορική ανάπτυξη της χώρας της.

Η βασίλισσα ήταν συνετή. Δεν της άρεσαν οι λιβανωτοί των κολάκων και των καλογήρων. Μία φορά, βλέποντας τους μοναχούς να ‘ρχονται να την προϋπαντήσουν μετά φανών και λαμπάδων, τους απεμάκρυνε λέγοντας:
- Πάρτε αυτά τα κεριά, βλέπομε αρκετά καλά και χωρίς αυτά.

Όταν ο Μελβίλ, πρεσβευτής της Μαρίας Στιούαρτ, ήρθε στο Λονδίνο, η Ελισάβετ έκαμε το παν, για να τον σαγηνεύσει. Μεταξύ άλλων, χόρεψε μπροστά του και τον ρώτησε αν και η Μαρία χόρευε τόσο χαριτωμένα και ποια, τέλος πάντων, από τις δύο ήταν η ομορφότερη.
-Εσείς είστε η ωραιότερη από τις βασίλισσες της Αγγλίας και η Μαρία η ωραιότερη από τις βασίλισσες της Σκωτίας, απάντησε μ’ ευστροφία ο Μελβίλ.
- Και ποια είναι ψηλότερη; ρώτησε πάλι η Ελισάβετ.
- Η Μαρία, είπε ο Μελβίλ.
- Τότε, είπε η Ελισάβετ, είναι πάρα πολύ ψηλή!

Ο κόμης του Έσσεξ, ευνοούμενος της Ελισάβετ, και ικανός στρατηγός, αποπειράθηκε να την εκθρονίσει. Εκείνη τον εξουδετέρωσε εγκαίρως λέγοντας:
- Όσοι εγγίζουν το σκήπτρο των ηγεμόνων δεν αξίζουν κανέναν οίκτο.
Ο ωραίος Έσσεξ αποκεφαλίστηκε στον Πύργο του Λονδίνου.

Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1638-1715)

Περίφημος βασιλιάς της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του η χώρα αυτή έγινε το ενδοξότερο και το ισχυρότερο κράτος της Ευρώπης. Έλεγε με υπερηφάνεια: «Εγώ είμαι το κράτος». Εν τούτοις πεθαίνοντας άφησε τη Γαλλία σε κακή οικονομική κατάσταση.

Κάποια κυρία είχε μιλήσει άσχημα για το βασιλιά. Εκείνος το ‘μαθε και ζήτησε ευθύνες από τον αδερφό της. Αυτός έτρεξε στην αδερφή του κι άρχισε να την παρακινεί ν’ αρνηθεί την ενοχή της. Εκείνη όμως δεν δέχτηκε:
-Δεν μπορώ, είπε, να διορθώσω ένα σφάλμα μου μ’ ένα μεγαλύτερο, βγάζοντας ψεύτη τον καταδότη μου.
Κι έτρεξε στο βασιλιά, στον οποίο ομολόγησε την ενοχή της. Εκείνος όχι μόνο τη συγχώρησε, αλλά και της έδωσε πολλά δείγματα της εκτιμήσεώς του.

Στους τρόπους ο Λουδοβίκος ήταν τέλειος. Δεν αγαπούσε την ειρωνεία και δεν περνούσε ποτέ μπροστά σε γυναίκα χωρίς να βγάλει το καπέλο του. Αυτό δεν συνέβαινε μόνο με τις κυρίες της Αυλής, αλλά και με τις καμαριέρες, που συναντούσε στο δρόμο του. Κάποιος από τους βιογράφους του γράφει χαρακτηριστικά: «και από τις κοινότερες ομιλίες του δεν έλειπε κάποιο φυσικό κι ευγενικό μεγαλείο».
Ήταν από τη φύση του ήπιος και υπομονετικός, αλλά είχε αδυναμία στην κολακεία.

Οι σύζυγοι τού θυσίαζαν τις γυναίκες τους, κάνοντας τη σκέψη ότι:
- Μία μοιρασιά με το Δία δεν έχει τίποτε το ατιμωτικό!

Σε κάποιον από τους συνεργάτες του, που του συνιστούσε να φυλάγεται από τις πολλές ερωμένες του, απαντούσε:
-Μείνε ήσυχος φίλε μου. Όλες αυτές μπορεί να βασιλεύουν, αλλά δεν κυβερνούν.

Ο Γάλλος φυσιοδίφης Μπυφφόν ήταν το χαϊδεμένο παιδί στην Αυλή του Λουδοβίκου. Μία μέρα ο βασιλιάς, για να δοκιμάσει την ευστροφία του, λέει:
- Μπορείς να κάνεις μία τέτοια πράξη, που η δικαιολογία της να είναι χειρότερη από την πράξη;
- Θα δούμε, μεγαλειότατε.
Ύστερ’ από κάμποσες μέρες ο Μπυφφόν βλέπει το Λουδοβίκο να είναι σκυμμένος στον εξώστη των Βερσαλλιών, απ’ όπου παρακολουθούσε μία στρατιωτική παρέλαση. Χωρίς να χάσει τότε καιρό πλησίασε και χάϊδεψε τα πισινά του βασιλιά! Έξω φρενών ο « Βασιλεύς Ήλιος»:
-Τι έκανες εκεί; ! φώναξε.
- Συγγνώμη, μεγαλειότατε, λέει ο Μπυφφόν. Σας εξέλαβα για τη βασίλισσα!

Ο πατέρας του και προκάτοχός του στο θρόνο είχε μείνει 23 χρόνια άτεκνος. Ξαφνικά έγινε το θαύμα και η Άννα η Αυστριακή έφερε στον κόσμο ένα αγόρι. Το πράγμα έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση στη Γαλλία, η οποία ονόμασε το νεογέννητο «Δώρο του Θεού».
Το παιδί βαφτίστηκε σε ηλικία πέντε ετών. Αμέσως έπειτα το ρώτησε ο πατέρας του:
- Πώς σε λένε παιδί μου;
- Λουδοβίκο ΙΔ΄, απάντησε ο μικρός χωρίς δισταγμό.
- Όχι ακόμη, παιδί μου, όχι ακόμη!... βιάστηκε να προσθέσει ο Λουδοβίκος ΙΓ΄.

Όταν ο Λουδοβίκος πληροφορήθηκε το θάνατο του πρωθυπουργού του Μαζαρέν, έλειπε σε κυνήγι. Γυρίζει λοιπόν αμέσως στ’ ανάκτορα, τρέχει στην αίθουσα συνεδριάσεων, όπως ήταν με το μαστίγιο στο χέρι, και λέει στους συνέδρους πως δεν έπρεπε να μπουν στον κόπο να εκλέξουν νέο πρωθυπουργό.
- Κύριοι, είπε απευθυνόμενος σε όλους, από σήμερα δεν χρειάζομαι πρωθυπουργό. Θα είμαι εγώ ο πρωθυπουργός του εαυτού μου.

Όταν ήρθε ο θάνατος, ο Λουδοβίκος τον δέχτηκε με τη συνηθισμένη του αξιοπρέπεια.
- Παιδί μου, είπε στον μικρό Δελφίνο, που ήταν πέντε χρονών. Μπορείς να γίνεις ένας μεγάλος βασιλιάς. Μη με μιμηθείς στην κλίση, που είχα να κτίζω μεγάλες οικοδομές, ούτε στην κλίση μου για πολέμους…
____________________________________________

Ευάγγελου Κ. Μιλλεούνη « Ανθολογία ιστορικών ανεκδότων», εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα.