Τα τζιτζίκια[1]Η Παναγιά το πέλαγο
κρατούσε στην ποδιά της
τη Σίκινο, την Αμοργό
και τ’ άλλα τα παιδιά της.
Από την άκρη του καιρού
και πίσω απ’ τους χειμώνες
άκουγα σφύριζε η μπουρού
κι εβγαίναν οι Γοργόνες.
Κι εγώ μέσα στους αχινούς
στις γούβες στ’ αρμυρίκια
σαν τους παλιούς θαλασσινούς
ρωτούσα τα τζιτζίκια:
- Ε, σεις, τζιτζίκια μου άγγελοι,
γεια σας κι η ώρα η καλή.
- Ο βασιλιάς ο ήλιος ζει ;
κι όλ’ αποκρίνονταν μαζί:
- Ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει .
Ελύτης, Ο. 1986. Τα ρω του έρωτα. Αθήνα. Ύψιλον.
