Ποίηση

Αγωνία και θυμός
σ’ έναν κόσμο ξένο
το αδιόρατο αισθητό
θαμπό όμως το πλασμένο

Ι.Λ.

Ίσως αυτοί οι στίχοι ν’ αποτελούν την καλύτερη παρουσίαση του έργου αλλά και της προσωπικότητας του ίδιου του δημιουργού. Η «Νομοσοφία» είχε την χαρά να φιλοξενήσει, στο παρελθόν, ποιήματα από την πρωτόλεια συλλογή του φίλου Νίκου Ανδρείου, που αυτές τις μέρες κάνει την πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα, με τη στήριξη των εκδόσεων Synergie[1].

Ο εκδότης Δανιήλ Σαπιρώφ χαρακτηρίζει τον «Περίπατο στον Άδη» ενδοσκόπηση του ποιητή επισημαίνοντας την καυστικότητα του λόγου του. Η ηθοποιός Βαρβάρα Γαρδενιώτη κάνει λόγο για συμφιλίωση και θαρραλέο αγκάλιασμα του σκοτεινού με την ύπαρξη. Και ο μουσικός Δημήτρης Τυπάλδος[2] επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην ικανότητα μετουσίωσης της ευαισθησίας του δημιουργού σε ποίηση.

Η βαθιά ευαισθησία και το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης που διακρίνουν τον βίο του Νίκου Ανδρείου χαρακτηρίζουν, αναπόδραστα και τον ποιητικό του λόγο του, τον τόσο δραματικά αφυπνιστικό. Σαν νέος Οδυσσέας επιχειρεί να διεισδύσει στον ασαφή και σκοτεινό κόσμο των βιωμάτων, προσωπικών και ταυτόχρονα κοινών και πάλι να αναδυθεί στην επιφάνεια για να δώσει την μάχη την τελική.

Νίκο, «να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη».

Ιωάννης Λιάκουρας
______________________________________

ΠΟΡΕΙΑ[3]

Μοναξιά ο δρόμος
της απόφασης κ’ η στράτα
που αφήνω και αφήνομαι ,
που - φτιάχνω - και σαρκώνομαι .
Στου τώρα , στου εδώ
τη λαιμητόμο
στου αύριο , στου ύστερα
το αμφίβολο .
Δεν έχω παρά να προχωρώ
και να αισθάνομαι ,
να δέχομαι σπρωξιές
από περαστικούς
που βιάζονται και χάνονται .
(να) Ριζώνω από φωνές
που με τραβάνε (κατά κάτω) .
Μα εγώ παρ’ όλα αυτά ...
δεν έχω ...
παρά να προχωρώ
και να αισθάνομαι.

[1] Εκδόσεις Synergie, Ψυχάρη 15, 111 41, Αθήνα
[2] Ιδρυτής και Μαέστρος της ομώνυμης παιδικής χορωδίας
[3] Από τη ποιητική συλλογή «Περίπατος στον Άδη» του Νίκου Ανδρείου