Περί της καταγωγής των Ελλήνων[i]
Ιστορία των Ελλήνων[ii]
Οι Έλληνες[iii] εν αρχή της νηπιότητός των ωνομάζοντο διαφόρως κατά τους κατά καιρούς αρχηγούς των, όντες διηρημένοι εις διάφορα έθνη, εξ ων το Πελασγικόν ως το ισχυρώτερον και πολύπλανον, μετέδωκε το όνομά του τελευταίον εις όλα τα λοιπά. Επωνομάσθη δε ούτως από του Πελασγού κατά πρώτον βασιλέως Αρκαδίας τε και Πελοποννήσου, και απογόνου τουΓνάχου. Μετά δε έκτην γενεάν από Πελασγού, οι Πελασγοί, ο Αχαιός, Φθίος, και Πελασγός ο νεώτερος, οι Λαρίσσης και Ποσειδώνος υιοί, ορμήσαντες δι έλλειψιν τροφής εν τη χώρα των εις τότε Αιμονίαν ονομαζομένην Θεσσαλίαν, εμέρισαν αυτήν εν γένει Πελασγίαν καλουμένην εις τρία μέρη, Φθιώτιν, Αχαΐαν, και Πελασγιώτιν. Τέλος ο Θεσσαλός και Γραικός μετωνόμασαν τους υπηκόους τους Θεσσαλούς και Γραικούς. Έζησαν δε οι Πελασγοί πέντε γενεάς ησύχως εν τη καρποφόρω Θεσσαλία, έως ου περί την έκτην γενεάν ο Προμηθέως υιός Δευκαλίων, βασιλεύς της Λυκωρείας επί τον Παρνασσόν (Διον. Αλ΄. Βιβ. Α΄. Marm. Par. Epoch. 2 και 4), διά την πλημμύραν ίσως του Ευξείνου πόντου, ή του Αχελώου ποταμού (Διοδ. Ε΄. 47. Αριστ. μετεωρ.), τον φημιζόμενον κατακλυσμόν εκείνου του τόπου, αναγκασθείς ώρμησε μετά των Κουρητών και Λελέγων, των ονομασθέντων έπειτα Αιτωλών και Λοκρών, και άλλων επί τον Παρνασσόν εθνών εις την Θεσσαλίαν, εξ ης διωχθέντες, διεσπάρησαν οι Πελασγοί, οι μεν εις Κρήτην, Βοιωτίαν, Φωκίδα, Εύβοιαν, οι δε εις τινας των Κυκλάδων νήσων, και άλλοι εις την Ήπειρον και εντεύθεν εις Ιταλίαν. Επειδή λοιπόν αύτη η φυγή συνέβη επί του Γραικού, οι φυγάδες Πελασγοί επωνομάζοντο γενικώς Γραικοί. Και έκτοτε επεκράτησε παρά τοις Ευρωπαίοις να ονομάζωνται οι Έλληνες Γραικοί (Marmor. Parium epocha. 6. Αριστ. μετεωρ. Α΄. Κεφ. 14. Απολλ. Βιβλ.Α΄. κεφ. 7.)
Αποθανόντος δε του Δευκαλίωνος, επωνομάσθησαν οι Θεσσαλοί μόνον Έλληνες από Έλληνος υιού αυτού, ώσαν οπού έτι επί του Ομήρου Έλληνες μεν ωνομάζοντο μόνον οι ελθόντες μετά του Αχιλλέως από την Φθιώτιν της Θεσσαλίας (Ιλ. Β, Θουκ. Βιβλ. Α΄. Στρ. ιΔ΄.), οι δε λοιποί Αργείοι, Αχαιοί, και Δαναοί. Αλλά τέλος διεδόθη το όνομα Έλληνες μετά την εισαγωγήν των Ολυμπίων (Ήρ. Ε΄. Πριδεαύξ. Ι΄.) γενικώς εις όλον το έθνος, διάτε την δύναμιν και τας αποικίας των του Έλληνος υιών, Αιόλου, Δώρου, και Ξούθου (Θουκ. Βιβλ. α΄.)
Ο μεν Αίολος λαβών την διοίκησιν της Φθιώτιδος παρά του πατρός του, επωνόμασε τους υπηκόους του Αιολείς, εξ ου κατήγοντο οι Θεσσαλοί, οι Μακεδόνες, οι και τοις Δωριεύσιν έπειτα επεπλέχθησαν, οι Ακαρνάνες, οι Αιτωλοί, οι Λοικροί, οι Φωκείς, αι δυτικαί νήσοι Ζάκυνθος, Κεφαλληνία, και Ιθάκη, αι Αιολικαί εν Σικελία, Ασία, Ιταλία κτ. Αποικίαι (Στρ. Η΄.). Μετά τον θάνατον του Αιόλου βασιλεύει της Φθιώτιδος ο του Ξούθου υιός Αχαιός, αφ’ ου και οι υπ’ αυτόν Αχαιοί εκλήθησαν. Τούτω ακολουθεί ο Μυρμιδών, αφ’ ου και Μυρμιδόνες, κτ.
Ο δε Δώρος ο δεύτερος υιός του Έλληνος έλαβε την Εστιαιώτιν της Θεσσαλίας, μετονομάσας του εγκατοίκους Δωριείς. Τούτου δε οι απόγονοι διωχθέντες από τους Περραιβους, οι μεν πλείστοι κατώκοισαν την Μακεδονίαν, ο δε υιός του Δώρου Τέκταμος ήλθε μετ’ άλλων Δωριέων, Αιολών, και Πελασγών εις Κρήτην, αφ’ ου ο Μίνως και οι από τούτου κατάγονται. Από Μακεδονίας ήλθον τινές Δωριείς διά Θεσσαλίας εις τα Οιταία όρη, κτίσαντες την Δωρικήν τετράπολιν. Εις δε των βασιλέων των έλαβε τον υιόν του Ηρακλέους Ύλλον ως υιόν, και έκτοτε οι Ηρακλείδαι ως Δωριείς ενομίζεντο. Από τούτων κατήγοντο οι Λακεδαιμόνιοι, Μακεδόνες, αποικίαι τινές εν Ασία, ιταλία, μεγάλη Ελλάδι, και Σικελία, κτ. (Παυσ. Δ΄.).
Ο δε τρίτος υιός του Έλληνος, Ξούθος, καταδιωκόμενος υπό των αδελφών του, έφυγεν εις Αττικήν, όπου εγέννησεν εκ της θυγατρός του αυτόσε βασιλέως Ερεχθέως δύο παίδας, Ίωνα και Αχαιόν, ων ο μεν πρώτος έλαβε παρά του Ερεχθέως την διοίκησιν διά τας αρετάς του, αφ’ ου και οι Αθηναίοι τότε Ίωνες ωνομάζοντο, και άχρι τούδε γενικώς παρά τοις Άραψι κτ. οι Έλληνες «γιενάνε» καλούνται, εξωσθείς δε εν ολίγω υπό του Ερεχθέως υιών, κατώκησε το μέρος της Πελοποννήσου, ώπερ ονομάζετο πρότερον μεν Αιγιαλός, ύστερον δε Αχαΐα, και τέλος ,μετά την επάνοδον των Ηρακλειδών εκδιωχθείς, έφυγε μετά των υπηκόων του, και Νηλέως υιού του Κόδρου, και άλλων, εις την μικράν Ασίαν, εξ ης εξεδιωχθησαν οι Πελασγοί, κάρες και Λέλεγες. Ο δε Αχαιός βοηθεία Αθηναίων απελθών εις Θεσσαλίαν, εκυρίευσε της πατρικής του βασιλείας, της φθιώτιδος, αφ’ ου και οι Αιολέις Αχαιοί ωνομάσθησαν. Αλλ’ οι υιοί του αποθανόντος πάλιν διωχθέντες, ήλθον μετά πολλών Αιολών εις Πελοπόννησον, κυριεύσαντες το Άργος, και την Λακεδαίμονα, ων οι κάτοικοι Αχαιοί προσηγορεύθησαν. Μετά δε την επάνοδον των Ηρακλειδών διωκόμενοι, κατώκοισαν, Τισαμένου στρατηγέντος, τον Κορινθιακόν ισθμόν, εξελάσαντες τους Ίωνας από τας δώδεκα πόλεις, και ονομάσαντες Αχαΐαν.
Εν ω δε οι τε Έλληνος απόγονοι μετώκεν εις όλην την Ελλάδα, έφερον αποικίας ο μεν Κέκρωψ απ’ Αιγύπτου εις τας Αθήνας, ο δε Δαναός από Χέμμιν ομοίως εν Αιγύπτω εις Πελοπόννησον, ο δε Κάδμος από Φοινίκης εις Βοιωτίαν, και ο Πέλοψ από Φρυγίας εις Άργος.
___________________
[i] Βιβλιοθήκη Ιωάννου Β. Παραγυιού (1910-1986)
[ii] Ολιβιέρου Γολδσμιθίου (Όλιβερ Γκόλντσμιθ), «Ιστορία της Ελλάδος», εκδοθήσης υπό του Δ. Αλεξανδρίδου, εν Βιέννη της Αουστρίας, 1805
[Όλιβερ Γκόλντσμιθ (1729-1774), δοκιμιογράφος, ποιητής και δραματουργός, Αγγλο-ιρλανδικής καταγωγής, γεννημένος στην Ιρλανδία.]
[iii] Ο Γκόλντσμιθ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην εβραϊκή εκδοχή περί της καταγωγής των Ελλήνων. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Εκ της ιεράς Γραφής διαδασκόμεθα, ότι Ιωνάν ο υιός Ιάφεθ είναι ο πατριάρχης όλων των γενών, οπού περιέχονται υπό το γενικόν όνομα Έλληνες (Γεν. Ι΄. 4.), όνομα παραγόμενον από τον Ελισσά, ένα των τεσσάρων υιών του Ιωνάν, από τους οποίους Θαρσείς ο δευτερότοκος κατώκησε την Αχαΐαν, ο Χιττίμ την Μακεδονίαν, και ο Δοδανίμ ο υστερογενής την Θεσσαλίαν και την Ήπειρον. Όπως αυτοί διείλον αναμεταξύ των την χώραν, οίους πολέμους, και όσας καταστροφάς υπέστησαν, είναι ημίν πάντη άγνωστον…»
Ιστορία των Ελλήνων[ii]
Οι Έλληνες[iii] εν αρχή της νηπιότητός των ωνομάζοντο διαφόρως κατά τους κατά καιρούς αρχηγούς των, όντες διηρημένοι εις διάφορα έθνη, εξ ων το Πελασγικόν ως το ισχυρώτερον και πολύπλανον, μετέδωκε το όνομά του τελευταίον εις όλα τα λοιπά. Επωνομάσθη δε ούτως από του Πελασγού κατά πρώτον βασιλέως Αρκαδίας τε και Πελοποννήσου, και απογόνου τουΓνάχου. Μετά δε έκτην γενεάν από Πελασγού, οι Πελασγοί, ο Αχαιός, Φθίος, και Πελασγός ο νεώτερος, οι Λαρίσσης και Ποσειδώνος υιοί, ορμήσαντες δι έλλειψιν τροφής εν τη χώρα των εις τότε Αιμονίαν ονομαζομένην Θεσσαλίαν, εμέρισαν αυτήν εν γένει Πελασγίαν καλουμένην εις τρία μέρη, Φθιώτιν, Αχαΐαν, και Πελασγιώτιν. Τέλος ο Θεσσαλός και Γραικός μετωνόμασαν τους υπηκόους τους Θεσσαλούς και Γραικούς. Έζησαν δε οι Πελασγοί πέντε γενεάς ησύχως εν τη καρποφόρω Θεσσαλία, έως ου περί την έκτην γενεάν ο Προμηθέως υιός Δευκαλίων, βασιλεύς της Λυκωρείας επί τον Παρνασσόν (Διον. Αλ΄. Βιβ. Α΄. Marm. Par. Epoch. 2 και 4), διά την πλημμύραν ίσως του Ευξείνου πόντου, ή του Αχελώου ποταμού (Διοδ. Ε΄. 47. Αριστ. μετεωρ.), τον φημιζόμενον κατακλυσμόν εκείνου του τόπου, αναγκασθείς ώρμησε μετά των Κουρητών και Λελέγων, των ονομασθέντων έπειτα Αιτωλών και Λοκρών, και άλλων επί τον Παρνασσόν εθνών εις την Θεσσαλίαν, εξ ης διωχθέντες, διεσπάρησαν οι Πελασγοί, οι μεν εις Κρήτην, Βοιωτίαν, Φωκίδα, Εύβοιαν, οι δε εις τινας των Κυκλάδων νήσων, και άλλοι εις την Ήπειρον και εντεύθεν εις Ιταλίαν. Επειδή λοιπόν αύτη η φυγή συνέβη επί του Γραικού, οι φυγάδες Πελασγοί επωνομάζοντο γενικώς Γραικοί. Και έκτοτε επεκράτησε παρά τοις Ευρωπαίοις να ονομάζωνται οι Έλληνες Γραικοί (Marmor. Parium epocha. 6. Αριστ. μετεωρ. Α΄. Κεφ. 14. Απολλ. Βιβλ.Α΄. κεφ. 7.)
Αποθανόντος δε του Δευκαλίωνος, επωνομάσθησαν οι Θεσσαλοί μόνον Έλληνες από Έλληνος υιού αυτού, ώσαν οπού έτι επί του Ομήρου Έλληνες μεν ωνομάζοντο μόνον οι ελθόντες μετά του Αχιλλέως από την Φθιώτιν της Θεσσαλίας (Ιλ. Β, Θουκ. Βιβλ. Α΄. Στρ. ιΔ΄.), οι δε λοιποί Αργείοι, Αχαιοί, και Δαναοί. Αλλά τέλος διεδόθη το όνομα Έλληνες μετά την εισαγωγήν των Ολυμπίων (Ήρ. Ε΄. Πριδεαύξ. Ι΄.) γενικώς εις όλον το έθνος, διάτε την δύναμιν και τας αποικίας των του Έλληνος υιών, Αιόλου, Δώρου, και Ξούθου (Θουκ. Βιβλ. α΄.)
Ο μεν Αίολος λαβών την διοίκησιν της Φθιώτιδος παρά του πατρός του, επωνόμασε τους υπηκόους του Αιολείς, εξ ου κατήγοντο οι Θεσσαλοί, οι Μακεδόνες, οι και τοις Δωριεύσιν έπειτα επεπλέχθησαν, οι Ακαρνάνες, οι Αιτωλοί, οι Λοικροί, οι Φωκείς, αι δυτικαί νήσοι Ζάκυνθος, Κεφαλληνία, και Ιθάκη, αι Αιολικαί εν Σικελία, Ασία, Ιταλία κτ. Αποικίαι (Στρ. Η΄.). Μετά τον θάνατον του Αιόλου βασιλεύει της Φθιώτιδος ο του Ξούθου υιός Αχαιός, αφ’ ου και οι υπ’ αυτόν Αχαιοί εκλήθησαν. Τούτω ακολουθεί ο Μυρμιδών, αφ’ ου και Μυρμιδόνες, κτ.
Ο δε Δώρος ο δεύτερος υιός του Έλληνος έλαβε την Εστιαιώτιν της Θεσσαλίας, μετονομάσας του εγκατοίκους Δωριείς. Τούτου δε οι απόγονοι διωχθέντες από τους Περραιβους, οι μεν πλείστοι κατώκοισαν την Μακεδονίαν, ο δε υιός του Δώρου Τέκταμος ήλθε μετ’ άλλων Δωριέων, Αιολών, και Πελασγών εις Κρήτην, αφ’ ου ο Μίνως και οι από τούτου κατάγονται. Από Μακεδονίας ήλθον τινές Δωριείς διά Θεσσαλίας εις τα Οιταία όρη, κτίσαντες την Δωρικήν τετράπολιν. Εις δε των βασιλέων των έλαβε τον υιόν του Ηρακλέους Ύλλον ως υιόν, και έκτοτε οι Ηρακλείδαι ως Δωριείς ενομίζεντο. Από τούτων κατήγοντο οι Λακεδαιμόνιοι, Μακεδόνες, αποικίαι τινές εν Ασία, ιταλία, μεγάλη Ελλάδι, και Σικελία, κτ. (Παυσ. Δ΄.).
Ο δε τρίτος υιός του Έλληνος, Ξούθος, καταδιωκόμενος υπό των αδελφών του, έφυγεν εις Αττικήν, όπου εγέννησεν εκ της θυγατρός του αυτόσε βασιλέως Ερεχθέως δύο παίδας, Ίωνα και Αχαιόν, ων ο μεν πρώτος έλαβε παρά του Ερεχθέως την διοίκησιν διά τας αρετάς του, αφ’ ου και οι Αθηναίοι τότε Ίωνες ωνομάζοντο, και άχρι τούδε γενικώς παρά τοις Άραψι κτ. οι Έλληνες «γιενάνε» καλούνται, εξωσθείς δε εν ολίγω υπό του Ερεχθέως υιών, κατώκησε το μέρος της Πελοποννήσου, ώπερ ονομάζετο πρότερον μεν Αιγιαλός, ύστερον δε Αχαΐα, και τέλος ,μετά την επάνοδον των Ηρακλειδών εκδιωχθείς, έφυγε μετά των υπηκόων του, και Νηλέως υιού του Κόδρου, και άλλων, εις την μικράν Ασίαν, εξ ης εξεδιωχθησαν οι Πελασγοί, κάρες και Λέλεγες. Ο δε Αχαιός βοηθεία Αθηναίων απελθών εις Θεσσαλίαν, εκυρίευσε της πατρικής του βασιλείας, της φθιώτιδος, αφ’ ου και οι Αιολέις Αχαιοί ωνομάσθησαν. Αλλ’ οι υιοί του αποθανόντος πάλιν διωχθέντες, ήλθον μετά πολλών Αιολών εις Πελοπόννησον, κυριεύσαντες το Άργος, και την Λακεδαίμονα, ων οι κάτοικοι Αχαιοί προσηγορεύθησαν. Μετά δε την επάνοδον των Ηρακλειδών διωκόμενοι, κατώκοισαν, Τισαμένου στρατηγέντος, τον Κορινθιακόν ισθμόν, εξελάσαντες τους Ίωνας από τας δώδεκα πόλεις, και ονομάσαντες Αχαΐαν.
Εν ω δε οι τε Έλληνος απόγονοι μετώκεν εις όλην την Ελλάδα, έφερον αποικίας ο μεν Κέκρωψ απ’ Αιγύπτου εις τας Αθήνας, ο δε Δαναός από Χέμμιν ομοίως εν Αιγύπτω εις Πελοπόννησον, ο δε Κάδμος από Φοινίκης εις Βοιωτίαν, και ο Πέλοψ από Φρυγίας εις Άργος.
___________________
[i] Βιβλιοθήκη Ιωάννου Β. Παραγυιού (1910-1986)
[ii] Ολιβιέρου Γολδσμιθίου (Όλιβερ Γκόλντσμιθ), «Ιστορία της Ελλάδος», εκδοθήσης υπό του Δ. Αλεξανδρίδου, εν Βιέννη της Αουστρίας, 1805
[Όλιβερ Γκόλντσμιθ (1729-1774), δοκιμιογράφος, ποιητής και δραματουργός, Αγγλο-ιρλανδικής καταγωγής, γεννημένος στην Ιρλανδία.]
[iii] Ο Γκόλντσμιθ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην εβραϊκή εκδοχή περί της καταγωγής των Ελλήνων. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Εκ της ιεράς Γραφής διαδασκόμεθα, ότι Ιωνάν ο υιός Ιάφεθ είναι ο πατριάρχης όλων των γενών, οπού περιέχονται υπό το γενικόν όνομα Έλληνες (Γεν. Ι΄. 4.), όνομα παραγόμενον από τον Ελισσά, ένα των τεσσάρων υιών του Ιωνάν, από τους οποίους Θαρσείς ο δευτερότοκος κατώκησε την Αχαΐαν, ο Χιττίμ την Μακεδονίαν, και ο Δοδανίμ ο υστερογενής την Θεσσαλίαν και την Ήπειρον. Όπως αυτοί διείλον αναμεταξύ των την χώραν, οίους πολέμους, και όσας καταστροφάς υπέστησαν, είναι ημίν πάντη άγνωστον…»
