Έχουν πει:
«Η παγκοσμιοποίηση είναι ένας αστερισμός της αγοράς, με τεχνολογικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές εξελίξεις που δεν έχουν τίποτα το κοινό μεταξύ τους», Falk 1997.
«Η παγκοσμιοποίηση είναι ένας συνδυασμός της αυξανόμενης τεχνολογικής εξέλιξης, ενός ασύδοτου αγοραίου ανταγωνισμού και των αδύνατων ή θρυμματισμένων κοινωνικών θεσμών, που παράγει η παγκόσμια οικονομία του καιρού μας», Gray 1998.
«Η παγκοσμιοποίηση είναι, αν την προσέξουμε καλά, ένας προάγγελος όχι μιας νέας τάξης του κόσμου, αλλά μιας νέας αταξίας ή ακόμα ένας νέος μεσαιωνισμός αλληλοκαλυπτόμενων και ανταγωνιζόμενων εξουσιών, πίστεων και ταυτοτήτων» Cerny 1997.
«Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα τραύμα στην αμερικανική ιδέα για την τάξη του κόσμου, που πρέπει να είναι η τάξη των εθνικών κρατών» και «η παγκοσμιοποίηση μπορεί να αδυνατίζει τις παλιές πολιτικές και οικονομικές δομές, χωρίς αναγκαστικά να μπορεί να οδηγήσει σε νέα μεταρρυθμιστικά συστήματα», Albrow 1996.
«Η παγκοσμιοποίηση δεν έχει την ικανότητα να γεννήσει μια πιο καθαρά ορισμένη και ομογενή τάξη του κόσμου, για τον εξής απλό λόγο, γιατί η ίδια από μόνη της είναι ένα θολό και ετερογενές φαινόμενο», Giddens και Robertson.
«Παγκοσμιοποίηση είναι η βίαιη επιβολή στην ανθρωπότητα ενός πακέτου κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών στοιχείων, που είναι αποτέλεσμα της αλλαγής εκμετάλλευσης των μέσων παραγωγής» και «η παγκοσμιοποίηση είναι μια νέα μορφή πολιτισμού. Ενός πολιτισμού, που η βίαιη επιβολή του υπερβαίνει τη λογική των διεθνών σχέσεων, αποκτά τα χαρακτηριστικά της ηγεμονίας, αξιοποιεί την πολεμική δύναμη των δημιουργών τους και προσπαθεί μέσα από μια νέοαποικιοκρατική αντίληψη να αναιρέσει τις κουλτούρες των άλλων», Γιώργος Χουρμουζιάδης
«η αλλαγή στον τρόπο εκμετάλλευσης των παραγωγικών δυνάμεων συνιστά το πέρασμα από έναν πολιτισμό σε έναν άλλο», Μαρξ και Ένγκελς στη «Γερμανική Ιδεολογία».
«Τίποτα δεν οφείλεται σε απαράβατους φυσικούς νόμους. Όλα είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων αποφάσεων και ανθρώπινων θεσμών», Νόαμ Τσόμσκι.
«τυπική περίπτωση φαντασιακής θέσμισης της κοινωνίας», Κορνήλιος Καστοριάδης.
«Η παγκοσμιοποίηση είναι ένας αστερισμός της αγοράς, με τεχνολογικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές εξελίξεις που δεν έχουν τίποτα το κοινό μεταξύ τους», Falk 1997.
«Η παγκοσμιοποίηση είναι ένας συνδυασμός της αυξανόμενης τεχνολογικής εξέλιξης, ενός ασύδοτου αγοραίου ανταγωνισμού και των αδύνατων ή θρυμματισμένων κοινωνικών θεσμών, που παράγει η παγκόσμια οικονομία του καιρού μας», Gray 1998.
«Η παγκοσμιοποίηση είναι, αν την προσέξουμε καλά, ένας προάγγελος όχι μιας νέας τάξης του κόσμου, αλλά μιας νέας αταξίας ή ακόμα ένας νέος μεσαιωνισμός αλληλοκαλυπτόμενων και ανταγωνιζόμενων εξουσιών, πίστεων και ταυτοτήτων» Cerny 1997.
«Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα τραύμα στην αμερικανική ιδέα για την τάξη του κόσμου, που πρέπει να είναι η τάξη των εθνικών κρατών» και «η παγκοσμιοποίηση μπορεί να αδυνατίζει τις παλιές πολιτικές και οικονομικές δομές, χωρίς αναγκαστικά να μπορεί να οδηγήσει σε νέα μεταρρυθμιστικά συστήματα», Albrow 1996.
«Η παγκοσμιοποίηση δεν έχει την ικανότητα να γεννήσει μια πιο καθαρά ορισμένη και ομογενή τάξη του κόσμου, για τον εξής απλό λόγο, γιατί η ίδια από μόνη της είναι ένα θολό και ετερογενές φαινόμενο», Giddens και Robertson.
«Παγκοσμιοποίηση είναι η βίαιη επιβολή στην ανθρωπότητα ενός πακέτου κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών στοιχείων, που είναι αποτέλεσμα της αλλαγής εκμετάλλευσης των μέσων παραγωγής» και «η παγκοσμιοποίηση είναι μια νέα μορφή πολιτισμού. Ενός πολιτισμού, που η βίαιη επιβολή του υπερβαίνει τη λογική των διεθνών σχέσεων, αποκτά τα χαρακτηριστικά της ηγεμονίας, αξιοποιεί την πολεμική δύναμη των δημιουργών τους και προσπαθεί μέσα από μια νέοαποικιοκρατική αντίληψη να αναιρέσει τις κουλτούρες των άλλων», Γιώργος Χουρμουζιάδης
«η αλλαγή στον τρόπο εκμετάλλευσης των παραγωγικών δυνάμεων συνιστά το πέρασμα από έναν πολιτισμό σε έναν άλλο», Μαρξ και Ένγκελς στη «Γερμανική Ιδεολογία».
«Τίποτα δεν οφείλεται σε απαράβατους φυσικούς νόμους. Όλα είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων αποφάσεων και ανθρώπινων θεσμών», Νόαμ Τσόμσκι.
«τυπική περίπτωση φαντασιακής θέσμισης της κοινωνίας», Κορνήλιος Καστοριάδης.
