Επιχείρηση Αραράτ[1]Μετά την Επιχείρηση Απόλλων η Επιχείρηση Αραράτ – τί ήταν φυσικότερο απ’ αυτή την πρόοδο, αυτό το μικρό βηματάκι στο αλφάβητο; … Η Επιχείρηση Αραράτ μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί ως το επόμενο εγχείρημα της NASA. Οι ακροατές, μάλιστα, ήταν ελεύθεροι να συμπεράνουν ότι η NASA ήταν λίγο εγωιστική, σκεφτόταν λίγο υλιστικά και στενά, γιατί συγκέντρωνε την προσοχή της αποκλειστικά στις διαστημικές πτήσεις, ενώ υπήρχαν άλλοι στόχοι, που βρίσκονταν πιο κοντά στην καρδιά και την ψυχή του φορολογούμενου και που άξιζαν περισσότερο τις ευλογίες της υπερσύγχρονης τεχνολογίας. … Το καλοκαίρι του 1971 ο Σπάικ Τίγκλερ περπάτησε στην επιφάνεια της σελήνης … Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μια φωνή τού είπε: «Βρες την Κιβωτό του Νώε». … Ο Σπάικ είχε κάνει καμιά δεκαριά μέτρα προς τη σεληνάκατο, όταν η φωνή επανέλαβε τη διαταγή της. «Βρες την Κιβωτό του Νώε». Ο Σπάικ συνέχισε τους ανάλαφρους σεληνιακούς πήδους του, ενώ την ίδια ώρα αναρωτιόταν μήπως κάποιος του έκανε πλάκα. … «Θα τη βρεις στο βουνό Αραράτ, στην Τουρκία», συνέχισε η φωνή. «Βρες την, Σπάικ».
…
Ο Σπάικ νόμιζε πως παντρεύτηκε μια ψηλή, αθλητική κοπέλα με ωραίο σώμα, που διάβαζε της Χαρά της μαγειρικής στον μήνα του μέλιτος και κρατούσε τον φόβο της για τον εαυτό της, όταν εκείνος αργούσε να γυρίσει στη βάση. Αλλά η Μπέττυ αποδείχτηκε πολύ πιο εξοικειωμένη με τις αναπαραγωγικές συνήθειες του δολαρίου απ’ όσο ο άνδρας της. «Εσύ θ’ αναλάβεις να πετάς κι εγώ να σκέφτομαι», του έλεγε πότε – πότε, πράγμα που έμοιαζε με πείραγμα ή εν πάση περιπτώσει και οι δυο τους προσποιούνταν τις περισσότερες φορές ότι ήταν απλώς πείραγμα.
…
Σχημάτισαν μια επιτροπή: ο αιδεσιμότατος Λανς Γκίμπσον, ευυπόληπτος ή τουλάχιστον γνωστός στο μεγαλύτερο μέρος της Πολιτείας της Βόρειας Καρολίνας, λίγο φονταμενταλιστής για μερικούς, αλλά όχι τόσο έξαλλος ώστε να τρομάξει το συνετό χρήμα, ο δρ Τζίμμυ Φούλγκουντ, αστέρι του μπάσκετ όταν φοιτούσε στο κολέγιο και σήμερα γεωλόγος και αυτοδύτης, που θα έδινε επιστημονικό κύρος στην αποστολή και η ίδια η Μπέττυ, πρόεδρος της επιτροπής, συντονίστρια και ταμίας. Ο Κυβερνήτης δέχτηκε να τεθεί η όλη επιχείρηση υπό την αιγίδα του.
…
Μερικοί διαβασμένοι δημοσιογράφοι συνήθιζαν να ρωτούν τον Σπάικ πως ήταν απόλυτα βέβαιος ότι η Κιβωτός βρισκόταν στο Αραράτ. Μήπως το Κοράνιο δεν έγραφε ότι άραξε στο βουνό Τζουντί, αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο πέρα, κοντά στα ιρακινά σύνορα; Και μήπως η εβραϊκή παράδοση δεν διέφερε κι αυτή, τοποθετώντας το επίμαχο σημείο κάπου στο βόρειο Ισραήλ;
…
Μια άλλη ερώτηση που του έκαναν πότε πότε ήταν μήπως η Κιβωτός – αν δεχόμασταν ότι μπορούμε να βρούμε τη θεωρητική θέση της – δεν είχε αποσυντεθεί ολότελα έπειτα από τόσες χιλιάδες χρόνια ή δεν την είχαν φάει οι τερμίτες. Ο Σπάικ δεν τσιμπούσε, δεν παρασυρόταν ν’ αποκαλύψει πως ήξερε ότι η Κιβωτός δεν μπορεί να είχε αποσυντεθεί ή φαγωθεί από τερμίτες, αφού η εντολή που έλαβε από τον Θεό να βρει προϋπέθετε σαφώς ότι κάτι είχε απομείνει απ’ αυτήν. Όχι, η Σπάικ παρέπεμπε τον ερωτώντα στη Βίβλο … η οποία θα τον πληροφορούσε ότι η Κιβωτός ήταν από κυπαρισσόξυλο, που όλοι συμφωνούσαν ότι ήταν εξαιρετικά γερό και συνεπώς θα πρέπει ν’ άντεξε στην αποσύνθεση και τους τερμίτες. Έπειτα ο Σπάικ ανέφερε παραδείγματα αντικειμένων που διατηρήθηκαν, ως εκ θαύματος, στο πέρασμα των αιώνων – μαμούθ που βρέθηκαν μέσα σε παγετώνες, με το κρέας τους φρέσκο σαν το φιλέτο που αγοράζεις από τον χασάπη σου – και κατέληγε με τον συλλογισμό ότι, αν επρόκειτο να διατηρηθεί κάτι στο πέρασμα των αιώνων χάρη στη θέληση του Παντοδύναμου, τότε η Κιβωτός ήταν ένας από τους φυσικότερους υποψήφιους.
Ο αιδεσιμότατος Λανς Γκίμπσον συμβουλεύτηκε εκκλησιαστικούς ιστορικούς από βαπτιστικά πανεπιστήμια, ζητώντας να πληροφορηθεί τις σύγχρονες απόψεις για το στίγμα της κιβωτού, ενώ ο Τζίμμυ Φούλγκουντ ασχολήθηκε με τα συστήματα ανέμων και θαλασσίων ρευμάτων που μπορεί να επικρατούσαν γύρω στην εποχή του Κατακλυσμού. Όταν οι δυο τους αντιπαρέβαλαν τα ευρήματά τους, άρχισαν να συγκλίνουν προς μια περιοχή στη νοτιοανατολική πλευρά του βουνού, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την κορυφή. … Από εκεί θ’ άρχιζαν το ψάξιμο …
…
Τα ποιμαντικά καθήκοντα του αιδεσιμότατου Γκίμπσον του απαγόρευαν να ταξιδέψει στην Τουρκία, αλλά θα τους έδινε πνευματική υποστήριξη … Η Μπέττυ θα έμενε στο σπίτι και θα έδινε πληροφορίες στους δημοσιογράφους, που σίγουρα θα τη βομβάρδιζαν μ’ ερωτήσεις. Η αποστολή, στην οποία θα έπαιρναν μέρος ο Σπάικ και ο Τζίμμυ, θ’ αναχωρούσε τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς, του 1977.
…
Πήγαν αεροπορικώς στην Άγκυρα …
…
Το μήνυμα που είχε στείλει η Μπέττυ στο Ερζερούμ, μέσω του Interchurch Travel, για την ενοικίαση ενός τζιπ ή λαντ ρόβερ προφανώς δεν είχε φτάσει, γι’ αυτό η αποστολή συνέχισε με μια μεγάλη μερτσέντες. Ανατολικά ως το Χορασάν, έπειτα ανατολικά – νοτιοανατολικά προς το Ντογκουμπαγιαζίτ. … Παντού υπήρχε στρατός, πράγμα που έκανε τον Σπάικ να σκεφτεί τη στρατηγική σημασία της περιοχής. Ο Τζίμμυ έκουγε για πρώτη φορά ότι πριν από καμιά εκατοστή χρόνια το βουνό Αραράτ ή Άγκρι Νταγκί, όπως επέμεναν να το αποκαλούν οι ντόπιοι, ήταν το σημείο συνάντησης τριών μεγάλων αυτοκρατοριών – της Ρωσίας, της Περσίας και της Τουρκίας – με το βουνό μοιρασμένο ανάμεσα στις τρεις τους.
«Δεν το βρίσκω σωστό που είχαν κι οι σοβιετικοί ένα κομμάτι», σχολίασε ο Τζίμμυ.
«Νομίζω πως δεν ήταν Σοβιετικοί εκείνο τον καιρό», είπε ο Σπάικ. «Ήταν χριστιανοί σαν εμάς, όταν ήταν Ρώσοι».
«Ίσως ο Κύριος τους πήρε το μερίδιό τους από το βουνό, όταν έγιναν Σοβιετικοί».
«Ίσως», απάντησε ο Σπάικ, όχι εντελώς βέβαιος για το πότε άλλαξαν τα σύνορα.
«Για να μην πέσει το ιερό βουνό του στα χέρια των απίστων».
«Ναι, κατάλαβα», είπε ο Σπάικ, λίγο εκνευρισμένος. «Αλλά νομίζω πως οι Τούρκοι δεν είναι ακριβώς χριστιανοί».
«Πάντως δεν είναι τόσο άπιστοι όσο οι Σοβιετικοί». Φαίνεται πως ο Τζίμμυ δεν ήταν διατεθειμένος να εγκαταλείψει τη θεωρία του με την πρώτη αντίρρηση.
«Εντάξει».
* η συνέχεια του αποσπάσματος στην Δ/νση: http://dimodidaskalos.blogspot.com/2009/03/blog-post.html
[1] Απόσπασμα από την Επιχείρηση Αραράτ, του Τζούλιαν Μπάρνς στην «Ιστορία του Κόσμου σε 10 ½ κεφάλαια», εκδόσεις Ψυχογιός, 1997.
