Και τοι φυλάττων την αξιοπρέπειαν της θέσεώς του, μ’ εδέχθη με πρόσωπον χαριέν, με είπε να καθήσω πλησίον του, με ηρώτησε περί των σπουδών μου και μ’ εζήτησε συγγνώμην, οπού προ πολλού δεν μ’ εκάλεσεν εις την οικίαν του· διότι η θέσις μας, είπεν, ήτον τότε ακόμη αβέβαιος, και εταλαντευόμεθα μεταξύ ελπίδος και φόβου· αλλά σήμερον οπού εγείναμεν Υπουργός και χαίρομεν την βασιλικήν εύνοιαν, αδιαφορούμεν, εάν μας υπολάβουν Συνταγματικόν ή Κυβερνητικόν· διότι η Κυβέρνησις δεν εξετάξει τα δοξασίας των υπαλλήλων της, αρκεί να εκτελούν πιστώς τας διαταγάς της. Ο νουνεχής άνθρωπος πρέπει να γνωρίζη τον χαρακτήρα της Αρχής, και τας ιδεάς του κοινού, διά να οδηγήται κατά τας περιστάσεις. Ίσως την πρώτην φοράν ωμιλήσαμεν ολίγον αυστηρά κατά των δικηγόρων, αλλ’ έκτοτε επείσθημεν ότι είναι αξιότιμοι άνθρωποι· όθεν χαίρομεν βλέποντές σε ευδοκιμούντα εις το έντιμον αυτό στάδιον, εις το οποίον ελπίζομεν να διαπρέψης· διότι έχεις νουν ορθόν, καλόν μνημονικόν και αρκετήν ευγλωττίαν. Εις την ικανότητά σου μάλιστα έχομεν τόσην υπόληψιν, ώστε απεφασίσαμεν να σ’ εμπιστευθώμεν την σύνταξιν εφημερίδος τινός, την οποίαν θα συστήσωμεν επί σκοπώ να διαδοθώσιν εις την Ελλάδα αι ωφέλιμοι γνώσεις και να προστατεύωνται συγχρόνως τα συμφέροντα του έθνους και του θρόνου· διότι οι άλλοι εφημεριδογράφοι, καταγινόμενοι εις προσωπικότητας, αμελούν τα κυριώτερα της δημοσιογραφίας καθήκοντα. Πρότινος μάλιστα καιρού το μόνον θέμα των είμαι εγώ και το υπουργείον μου. Τους κατεμηνύσαμεν, καθώς ηξεύρεις, πεντάκις μέχρι τούδε· αλλά τίποτε δεν κατωρθώσαμεν. Ειες τον σημερινόν αιώνα ο κάλαμος διά του καλάμου πολεμείται· όθεν ελπίζομεν, ότι η ευγλωττία του αγαπητού μας ανεψιού, τον οποίον προσδιορίζομεν διά του κόπους του 500 δραχμάς κατά μήνα, ν’ αποστομώση τους Κέρβερους αυτούς, οι οποίοι μας εξεκούφαναν με τους υλαγμούς των. Εάν σε ήναι ανάγκη ρίπτομεν και τινα χρυσά πλακούντια εις τους από πείνα δαγκάνοντας
[1] Γρηγορίου Παλαιολόγου, Ο Ζωγράφος, μέρος Β΄, Κεφ. Α΄, σ. 109, Ίδρυμα Κώστα & Ελένης Ουράνη, Αθήνα 1989