Περί της ολιστικής ιατρικής[i]«Η ιατρική μου – η ιατρική, Κύριέ μου,
έχει μόνο μία σχέση: με τον άρρωστο και δεν διατηρεί σχέσεις
με την αρρώστια – και η δουλειά του γιατρού, Κύριε
– είναι να βοηθάει τον άρρωστο, να νικήσει
ο ίδιος την αρρώστια του.»
[Διάλογος Γιατρού – Μάκβεθ]
Η ανάγκη για ευρύτητα, πολλαπλότητα και σφαιρικότητα στην πρόληψη, στη διάγνωση και στη θεραπεία γέννησε το κίνημα της ολιστικής ιατρικής. Η «κλασική ιατρική» θα λέγαμε ότι είναι περισσότερο διαχωριστική και μ’ αυτή την έννοια του όρου, περισσότερο περιοριστική. Χορηγεί φάρμακα ή παυσίπονα και συνήθως αποφεύγει να εξετάσει άλλους παράγοντες. Κυρίως όμως ξεχνάει τη δύναμη αυτορρύθμισης και αυτοθεραπείας που έχει ο άνθρωπος και δεν κάνει τ’ αδύνατα δυνατά για να τις κινητοποιήσει. Στέκεται αδιάφορη μπροστά στη δυνατότητα του ανθρώπινου οργανισμού για το θαύμα, παρ’ όλο που ξέρει πως τα θαύματα, όταν δεν τα πιστεύεις ¨θυμώνουν». Θέλει να περιορίζεται αυστηρά στην περιοχή της, πράγμα ορισμένες φορές αναγκαίο. Δεν πρέπει όμως να φτάσουμε και στο σημείο εάν κάποιος έχει τρία σπυριά, ένα στο μάτι, ένα στη μύτη κι ένα στο στόμα, να πρέπει να πάει σε τρεις διαφορετικούς γιατρούς, δηλαδή σε οφθαλμίατρο, σε ωτορινολαρυγγολόγο, σε στοματολόγο.
Έστω λοιπόν ότι έρχεται κοντά μας ένας κύριος που παραπονείται, κατ’ αρχάς, για ημικρανίες. Ο γιατρός δεν μπορεί να καταλάβει τί συμβαίνει, όταν ακούει μόνο ένα σύμπτωμα, ας πούμε ημικρανίες ή υπέρταση. Σίγουρα κι εσείς δεν θα μπορούσατε να καταλάβετε με ποιον γνωστό σας έχετε να κάνετε, αν σας έδειχναν μόνο το νύχι του και σας έκρυβαν τα υπόλοιπα στοιχεία. Έτσι, θα χρειαστεί να μάθουμε κι άλλες λεπτομέρειες. Ο άνθρωπός μας λοιπόν υποφέρει από χρόνια δυσκοιλιότητα, έχει καούρες και κατά διαστήματα, πόνο στο στομάχι, έχει πόνους στον αυχένα και μουδιάσματα στα χέρια, δεν κοιμάται καλά τα βράδια και ξυπνάει κουρασμένος. Για τις ημικρανίες και τις αϋπνίες είχε πάει στο νευρολόγο, για τις καούρες και τον πόνο στο στομάχι στο γαστρεντερολόγο και για τα προβλήματα του αυχένα στον ορθοπεδικό. Τώρα τελευταία τον βασάνιζε και μια δερματίτιδα, για την οποία δεν παρέλειψε να συμβουλευτεί τον δερματολόγο. Φυσικά, ο καθένας του είχε δώσει και μια φαρμακευτική αγωγή. Άλλο φάρμακο για τις ημικρανίες, άλλο για τις καούρες, άλλο για τα προβλήματα του αυχένα και κάτι διαφορετικό για τη δερματίτιδα. Έτσι συμβαίνει συνήθως στο χώρο της κλασικής φαρμακευτικής αντιμετώπισης. Βέβαια, όλοι του συνέστησαν να μην άγχεται και να είναι αισιόδοξος. Πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται.
Στην ολιστική θεραπευτική, θα ψάχναμε να βρούμε τί φορτώνει και κουράζει το αμυντικό σύστημα αυτού του ανθρώπου, θα το αφαιρούσαμε και έτσι θα έπαιρνε μπρος η αυτοθεραπεία του. Ο οργανισμός ξέρει πολύ καλύτερα από τον κάθε γιατρό να φτιάχνει ό,τι έχει χαλάσει. Αρκεί να τον αφήσουμε να το κάνει. Για να ξεφορτώσουμε το αμυντικό σύστημα σ’ αυτόν τον άνθρωπο, θα κανονίσουμε τί θα τρώει, θα φροντίσουμε να δουλέψει καλά το έντερό του, θα καθαρίσουμε από τις τοξίνες το συκώτι του, θα του δείξουμε ασκήσεις χαλάρωσης, για να αναφέρουμε μόνο κάποιες διορθωτικές κινήσεις. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε επίσης τη βελονοθεραπεία και τη φυτοθεραπεία, ώστε να φτάσουμε στο στόχο μας. Κυρίως όμως θα καθοδηγήσουμε τον ασθενή μας να νιώσει υπεύθυνος για τα προβλήματά του και να συμμετάσχει στην αυτό-θεραπεία του.
