Μικρά κείμενα
Κλέφτες (*)
Οι κλέπται διέφεραν από τους αρματωλούς εις τούτο πρηγουμένως, ότι επροτιμούσαν φανεράν επανάστασιν κατά των Τούρκων παρά συμφώνησιν μ’ αυτούς οποιανδήποτε. Η μόνη διάκρισις, μα την αλήθειαν, ηφανίζετο, όταν, ως πολλάκις συνέβαινεν, ο δυσαρεστημένος ή καταδυναστευόμενος αρματωλός εγίνετο κλέπτης, ή όταν εσυνέφερεν εις κανένα Πασάν να τους περιλάβη εις το ίδιον όνομα. Εξ αιτίας τούτου, εκατάντησεν ώστε συχνά να μεταχειρίζωνται τας λέξεις αδιακρίτως· και εις την Θεσσαλίαν δε η λέξις κλέπτης εσήμαινεν ή τον ένα ή τον άλλον, ή και τους δύο. Ο γενικός των χαρακτήρ και αι έξεις των ζωγραφούνται ως ακολούθως από θερμόν τινά φίλον της Ελληνικής ελευθερίας.
«Των κλεπτών η ευρωστία ήτον υπερβολή μεγάλη. Μην έχοντες σκήνωμα στερεόν, επεριφέροντο το καλοκαίριον εις τους πλέον υψηλούς, και τον χειμώνα εις τους πλέον χαμηλούς βουνώδεις τόπους. Είχαν όμως πάντοτε μέρος τι, όπου εσυναθροίζοντο και ενίοτε επαροικούσαν, λεγόμενον λιμέρι, και τοποθετημένον πλησίον εις το αρματωλίκιον εκ του οποίου είχαν διωχθήν. Όταν δεν ήσαν απασχολημένοι εις εκστρατείαν, επερνούσαν καιρόν ως επιτοπλείστον καταγινόμενοι εις πολεμικούς αγώνας, και ιδιαιτέρως πυροβολούντες εις σημάδιόν τι. Αδιάλειπτος δε γυμνάσια εις τούτο τους έφερεν εις εκπληκτικόν βαθμόν εμπειρίας. Την ημέραν ηδύναντο να κτυπήσωσιν αυγόν, ή και να περάσωσιν πάλαν διά μέσω δακτυλιδίου σχδόν του αυτού διαμέτρου, ενώ έστεκαν 200 βήματα μακράν· και εις το πλέον δε πισσώδες σκότος, ημπόρουν να πληγώσωσιν εχθρόν, διευθυνόμενοι μόνον από την λάμψιν του τουφεκίου του. …»
(*) Σάμιουελ Σέρινταν Γουΐλσων, Το Παλληκάριον, σ.σ. 30-31, Νεοελληνική Βιβλιοθήκη, Ίδρυμα Κώστα & Ελένης Ουράνη, Αθήνα 1990
