Η αποτυχία στην Ευρώπη[i]
Προετοιμασίες για την εισβολή
Παρά την απειλή που
αντιμετώπιζαν, οι Έλληνες δεν κατάφεραν να σχηματίσουν μια αποτελεσματική αντιπερσική
συμμαχία. Φυσικά, όλοι απευθύνθηκαν για συμβουλές στους Δελφούς, όπου ο
Απόλλωνας τούτη τη φορά υπερέβαλλε εαυτόν. Στους Σπαρτιάτες, τους οποίους είχε
ήδη προειδοποιήσει ο Δημάρατος, η Πυθία είπε πως ο εχθρός που ερχόταν είχε τη
δύναμη του Δία και δεν μπορούσαν να τον σταματήσουν ούτε ταύροι ούτε λιοντάρια.
Ακόμα τους προειδοποίησε πως είτε θα καταστρεφόταν η πόλη τους είτε θα
σκοτωνόταν ο βασιλιάς τους[ii].
Ο χρησμός προς τους Αθηναίους ήταν ακόμα πιο φρικτός : η Πυθία τους ρώτησε
γιατί καθυστερούσαν και δεν έφευγαν τρέχοντας στην άκρη της γης,
εγκαταλείποντας τα σπίτια και την πόλη τους. Η πόλη τους θα παραδινόταν στην
φωτιά, τα τείχη και οι ναοί τους θα γίνονταν ολοκαύτωμα, μαύρο αίμα θα κυλούσε
και αν ήθελαν να σωθούν θα έπρεπε να φύγουν αμέσως. Οι απεσταλμένοι ξαναγύρισαν
στον ναό σαν ικέτες και παρακάλεσαν για ευνοϊκότερο χρησμό˙ και πάλι η Πυθία τους
απάντησε πως έπρεπε να υποχωρήσουν μπροστά στον εχθρό και να εγκαταλείψουν τη
γη τους, αν και τους έδωσε ελπίδα σωτηρίας «μέσα στο ξύλινο τείχος» και
κατέληξε πως η ιερή Σαλαμίνα θα οδηγούσε στο χαμό πολλά παλικάρια˙ ο
Θεμιστοκλής με κόπο κατάφερε να πείσει τους Αθηναίους πως με τα ξύλινα τείχη ο
Απόλλωνας εννοούσε τον στόλο τους[iii].
Στο Άργος, το οποίο ήδη βάραιναν υποψίες πως επιζητούσε την περσική επέμβαση,
μετά τη συντριπτική ήττα του από τη Σπάρτη, δόθηκε η συμβουλή να υιοθετήσει
στάση ένοπλης ουδετερότητας[iv].
Στους Κρήτες, που ρώτησαν αν θα είχαν όφελος προσφέροντας βοήθεια στους Έλληνες
της ηπειρωτικής χώρας, το μαντείο απάντησε ωμά να μην φανούν τόσο ανόητοι όσο
τότε που είχαν προσφέρει βοήθεια στον Μενέλαο, στον Τρωικό πόλεμο[v].
Ο κερκυραϊκός στόλος προφασίστηκε κακοκαιρία για να μην ξεκινήσει[vi]
. Ο Γέλωνας, ο τύραννος των Συρακουσών, υποσχέθηκε μεγάλη βοήθεια, με τον όρο
να τον κάνουν αρχιστράτηγο, αλλά τελικά έστειλε μόνο τρία μικρά πλοία, που
παρακολουθούσαν από μακριά την έκβαση της σύγκρουσης[vii].
Αποθαρρυμένοι από την απάθεια
και, ακόμα χειρότερα, από την ενδοτικότητα των ολιγάριθμων Ελλήνων Δύσης, οι
οποίοι διατηρούσαν ακόμα την ανεξαρτησία τους, τα μέλη της Ελληνική Συμμαχίας
τρομοκρατήθηκαν ακόμα περισσότερο από την αυτοπεποίθηση του Ξέρξη, ο οποίος,
όταν συνέλαβε τρεις κατασκόπους τους, στις Σάρδεις, το 481, αντί να τους τιμωρήσει,
διέταξε μόνο να τους δείξουν τον τεράστιο στρατό του και κατόπιν τους άφησε
ελεύθερους για να αναφέρουν στην πατρίδα τους όσα είχαν δει[viii]. Την άνοιξη του 480 ο περσικός στρατός
ξεκίνησε από τις Σάρδεις … και …έφτασε τελικά στο Ίλιο. Το νερό του άλλοτε φημισμένου
Σκάμαδρου αποδείχτηκε πολύ λίγο για να ξεδιψάσει όλο το περσικό στράτευμα. Ο
Ξέρξης ανέβηκε στο πέργαμο (ακρόπολη) του Πριάμου, όπου θυσίασε χίλια βόδια
στην Αθηνά του Ιλίου, ενώ οι Μάγοι πρόσφεραν σπονδές στους υπερασπιστές της Τροίας.
Με τον τρόπο αυτό ο Ξέρξης αυτοανακηρύχτηκε πρωταγωνιστής ενός καινούργιου
Τρωικού πολέμου.
