και να … μπορώ ακόμα ν’ απαντώ
καλοκαιρινό μεσημέρι
… στον τόπο τον μικρό … τον μέγα …
Το νωχελικό λίκνισμα κάτω από τη
μουριά.
Η αψιά και τρυφερή μυρωδιά της φασκομηλιάς
που τρίβεται πάνω στο σκοινί της αιώρας.
Το νανουριστικό τραγούδι των
τζιτζικιών.
Η απαλή αύρα που μοσχοβολιστή απλώνει
παντού τη γλυκιά μυρωδιά από τα ξερά φρύγανα.
Ο ονειρικός κυματισμός των κλαδιών
της φοινικιάς.
Ο βόμβος μιας μέλισσας γύρω από
τα μαλλιά μου.
Ο χορός της πεταλούδας ανάμεσα
στα γλυκοπράσινα φύλλα της λεμονιάς.
Οι ηδονικά λουσμένες στο φως και
ανθισμένες πικροδάφνες.
Το ξερό πατημένο χορτάρι που τρίζει
απολαυστικά κάτω από τις πατούσες μου.
Το φτεροκόπημα των σπουργιτιών ανάμεσα
στα χλωρά ρόδια μιας οργιαστικά φουντωμένης ροδιάς.
Η λιγνή σκιά του σεμνού
κυπαρισσιού.
Η δροσερή τέντα που αναδύεται στο
αγέρι.
Το άπλετο φως που δυναστεύει τα μάτια.
σχεδίασμα της Αγγελικής Χρυσικοπούλου,
χωρίς ημερομηνία στο χειρόγραφο, ίσως κάπου μέσα στο καλοκαίρι του 2011
