Το
καλοκαίρι του 2006 ήρθες στον μικρό μας τόπο, τον αγάπησες και τον διάλεξες για
τη φωλιά σου.
Μια
φωλιά γεμάτη με πολύχρωμες κορδέλες και δικές σου χειροτεχνίες.
Βρήκες
μονοπάτια που δεν είχαμε πατήσει, εκδρομές που ποτέ δεν είχαμε τολμήσει.
Παρατήρησες
τα νησιά πέρα μακριά, που δεν είχαμε δει και την αλλαγή στο φως και τα χρώματα.
Γνώρισες
κι αυτούς που εμείς δεν ξέραμε και δεν κουραζόσουν να μοιράζεις καλησπέρες και
χαμόγελα στους απογευματινούς σου περιπάτους κρατώντας το χέρι του αγαπημένου
σου και έχοντας την μικρή σου νεραϊδούλα να πετάει κάπου τριγύρω.
Ένα
κορίτσι σαν από άλλη εποχή, πού ώρες, ώρες νόμιζα πως θα δω να περνάει φορώντας
κρινολίνο…
Μιλήσαμε
για ώρες πολλές, δακρύσαμε για εκείνους που έλειπαν και μας έλειπαν, σιωπήσαμε
για ώρες πολλές….
Το
ξέρω ότι ο ήλιος θα ανατείλει ξανά στον μικρό μας τόπο, η άμμος θα καίει πάντα
τα πόδια μας και η θάλασσα θα περιμένει να μας δροσίσει. Τα καλοκαιρινά βράδια
θα ξενυχτήσουμε στο φως των κεριών και το χειμώνα μπροστά στο αναμμένο τζάκι.
Μόνο που τίποτα δεν θα είναι για κανέναν μας πια το ίδιο.
Πώς
αλλιώς να σου πω ότι μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, σ΄ αγαπήσαμε πολύ…
Για
την δική μας Αγγελική
Ντέμη
