Σχεδιάσματα

και να … μπορώ ακόμα ν’ απαντώ

καλοκαιρινό μεσημέρι

… στον τόπο τον μικρό … τον μέγα …

Το νωχελικό λίκνισμα κάτω από τη μουριά.

Η αψιά και τρυφερή μυρωδιά της φασκομηλιάς που τρίβεται πάνω στο σκοινί της αιώρας.

Το νανουριστικό τραγούδι των τζιτζικιών.

Η απαλή αύρα που μοσχοβολιστή απλώνει παντού τη γλυκιά μυρωδιά από τα ξερά φρύγανα.

Ο ονειρικός κυματισμός των κλαδιών της φοινικιάς.

Ο βόμβος μιας μέλισσας γύρω από τα μαλλιά μου.

Ο χορός της πεταλούδας ανάμεσα στα γλυκοπράσινα φύλλα της λεμονιάς.

Οι ηδονικά λουσμένες στο φως και ανθισμένες πικροδάφνες.

Το ξερό πατημένο χορτάρι που τρίζει απολαυστικά κάτω από τις πατούσες μου.

Το φτεροκόπημα των σπουργιτιών ανάμεσα στα χλωρά ρόδια μιας οργιαστικά φουντωμένης ροδιάς.

Η λιγνή σκιά του σεμνού κυπαρισσιού.

Η δροσερή τέντα που αναδύεται στο αγέρι.

Το άπλετο φως που δυναστεύει τα μάτια.

σχεδίασμα της Αγγελικής Χρυσικοπούλου, χωρίς ημερομηνία στο χειρόγραφο, ίσως κάπου μέσα στο καλοκαίρι του 2011

μέσα στον χρόνο τον λίγο, τον πολύ ...

Το καλοκαίρι του 2006 ήρθες στον μικρό μας τόπο, τον αγάπησες και τον διάλεξες για τη φωλιά σου.

Μια φωλιά γεμάτη με πολύχρωμες κορδέλες και δικές σου χειροτεχνίες.   

Βρήκες μονοπάτια που δεν είχαμε πατήσει, εκδρομές που ποτέ δεν είχαμε τολμήσει.

Παρατήρησες τα νησιά πέρα μακριά, που δεν είχαμε δει και την αλλαγή στο φως και τα χρώματα.

Γνώρισες κι αυτούς που εμείς δεν ξέραμε και δεν κουραζόσουν να μοιράζεις καλησπέρες και χαμόγελα στους απογευματινούς σου περιπάτους κρατώντας το χέρι του αγαπημένου σου και έχοντας την μικρή σου νεραϊδούλα να πετάει κάπου τριγύρω.

Ένα κορίτσι σαν από άλλη εποχή, πού ώρες, ώρες νόμιζα πως θα δω να περνάει φορώντας κρινολίνο…

Μιλήσαμε για ώρες πολλές, δακρύσαμε για εκείνους που έλειπαν και μας έλειπαν, σιωπήσαμε για ώρες πολλές…. 

Το ξέρω ότι ο ήλιος θα ανατείλει ξανά στον μικρό μας τόπο, η άμμος θα καίει πάντα τα πόδια μας και η θάλασσα θα περιμένει να μας δροσίσει. Τα καλοκαιρινά βράδια θα ξενυχτήσουμε στο φως των κεριών και το χειμώνα μπροστά στο αναμμένο τζάκι. Μόνο που τίποτα δεν θα είναι για κανέναν μας πια το ίδιο.

Πώς αλλιώς να σου πω ότι  μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, σ΄ αγαπήσαμε πολύ…

Για την δική μας Αγγελική

Ντέμη

σαν όνειρο ...

το αγγελάκι

Άξαφνα, το κοριτσάκι πετάγεται πάνω κλαίγοντας ... Αλαφιασμένος ο πατέρας τρέχει  κοντά της ... την παίρνει στην αγκαλιά του ...
- "όνειρο ήτανε αγάπη μου", την παρηγορεί, "πάει ... πέρασε πια" ...
... εκείνη συνεχίζει να κλαίει ...
- "δεν θέλω να το ξαναδώ μπαμπάκα", λέει μέσα σε αναφιλητά ... "πονάει πολύ" ...
- "πάει πέρασε καλή μου", επαναλαμβάνει ο πατέρας ... "δεν πρόκειται να το ξαναδείς ... ησύχασε ... ησύχασε βλαστάρι μου γλυκό" ...
... την σφίγγει ακόμα περισσότερο στην αγκαλιά του ... αρχίζει να την νανουρίζει ... η μικρή ηρεμεί ... σιγά - σιγά, τα βλέφαρα βαραίνουν ...
- "καληνύχτα αγαπούλα" ... της ψιθυρίζει ήρεμα εκείνος ... εξακολουθεί να την κρατά σφιχτά στην αγκαλιά του ... "καληνύχτα άγγελέ μου" ... επαναλαμβάνει ...

* αφιερωμένο στην Αγγελική Χρυσικοπούλου, που έφυγε τόσο πρόωρα από κοντά μας και τώρα βρίσκεται στην αγκαλιά του πατέρα της
Μαρίνα και Γιάννης