τα πάνω … κάτω
και που λες, ξυπνάς μια ωραία πρωία κι ενώ ως τα χθες ήταν όλα ανθηρά και ρόδινα, βρίσκεσαι ξαφνικά αντιμέτωπος με την μεγάλη κρίση …
η ζωή ανατρέπεται, τα σχέδια αλλάζουν, οι αντοχές δοκιμάζονται, βοήθεια καμμία κι από πουθενά … υποφέρουν οι άλλοι, υποφέρεις κι εσύ …
και το χθες, που έως πριν από λίγο φαινόταν τόσο κοντινό κι η ευχαρίστηση από τις θύμησες απλωνόταν νωχελικά στον αέρα, γίνεται, μεμιάς, μακρινό και θλιβερό συνάμα, γιατί έτσι γίνεται πάντα, όταν έντονες γεύσεις ή οσμές ή κι αναμνήσεις ακόμα έρχονται τόσο κοντά, σε τόσο σύντομο χρόνο …
κι εσύ μένεις εκεί, αποσβολωμένος κι ανήμπορος κι απορημένος …
πίσω να πας δεν γίνεται …
μόνο μπροστά …
κι ας φοβάσαι το εμπρός …
κι ας τρέμεις το μέλλον, κι ό,τι αυτό κρύβει …
μην φοβάσαι …
η ζωή είναι απρόβλεπτη …
όπως η ευτυχία γύρισε σε αναποδιά σε μια στιγμή …
έτσι κι αυτή σε ευτυχία θα γυρίσει …
στη στιγμή …
Ιωάννης Λιάκουρας
