Ιστορίες απ’ τους χρόνους της ελεύθερης Ελλάδας[1]
[περί του χρέους των Γραικύλων]
Η πορεία της (ευρωπαϊκής) ολοκλήρωσης θα εξαρτηθεί και από εξωτερικούς παράγοντες. Οι εξωτερικές πιέσεις και απειλές έχουν, στο παρελθόν, επενεργήσει ευεργετικά, από την άλλη όμως πλευρά η ενίσχυση της παγκόσμιας συνεργασίας και η εξεύρεση λύσεων στα διεθνή προβλήματα, στο πλαίσιο του συστήματος του ΟΗΕ μπορεί ν’ αποδυναμώσει τις προσπάθειες συσσωμάτωσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Για την Ελλάδα, η συμμετοχή στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ αποτελεί αδήριτη εθνική ανάγκη. Η μη συμμετοχή θα οδηγούσε τη χώρα στη μετατόπισή της στο δεύτερο ομόκεντρο κύκλο, στον οποίο ως το τέλος του αιώνα θα συμμετέχουν χώρες όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Σλοβακία και η Σλοβενία.
Αν τα κριτήρια συμμετοχής στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ δεν αναθεωρηθούν το 1996, είναι αμφίβολο αν η Ελλάδα θα μπορέσει να συμμετάσχει σ’ αυτό το σάδιο πριν από τον επόμενο αιώνα. Το 1993 το δημόσιο χρέος είχε φτάσει στο 116% του ΑΕΠ[2] αντί του 60% που προβλέπεται στο πρωτόκολλο σχετικά με τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος. Για ν’ ανατραπεί αυτή η σχέση πρέπει στα επόμενα χρόνια ν’ αυξηθεί δραστικά το ΑΕΠ και να υπάρξουν μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό, με την πάταξη της φοροδιαφυγής και την εξυγίανση του δημοσίου τομέα. Η δημοσιονομική πειθαρχία δεν προβλέπεται να επηρεάσει αρνητικά τις δημόσιες επενδύσεις.
[1] Κωνσταντίνος Α. Στεφάνου, «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση», σ. 256-257, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα – Κομοτηνή 1993.
[περί του χρέους των Γραικύλων]
Η πορεία της (ευρωπαϊκής) ολοκλήρωσης θα εξαρτηθεί και από εξωτερικούς παράγοντες. Οι εξωτερικές πιέσεις και απειλές έχουν, στο παρελθόν, επενεργήσει ευεργετικά, από την άλλη όμως πλευρά η ενίσχυση της παγκόσμιας συνεργασίας και η εξεύρεση λύσεων στα διεθνή προβλήματα, στο πλαίσιο του συστήματος του ΟΗΕ μπορεί ν’ αποδυναμώσει τις προσπάθειες συσσωμάτωσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Για την Ελλάδα, η συμμετοχή στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ αποτελεί αδήριτη εθνική ανάγκη. Η μη συμμετοχή θα οδηγούσε τη χώρα στη μετατόπισή της στο δεύτερο ομόκεντρο κύκλο, στον οποίο ως το τέλος του αιώνα θα συμμετέχουν χώρες όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Σλοβακία και η Σλοβενία.
Αν τα κριτήρια συμμετοχής στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ δεν αναθεωρηθούν το 1996, είναι αμφίβολο αν η Ελλάδα θα μπορέσει να συμμετάσχει σ’ αυτό το σάδιο πριν από τον επόμενο αιώνα. Το 1993 το δημόσιο χρέος είχε φτάσει στο 116% του ΑΕΠ[2] αντί του 60% που προβλέπεται στο πρωτόκολλο σχετικά με τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος. Για ν’ ανατραπεί αυτή η σχέση πρέπει στα επόμενα χρόνια ν’ αυξηθεί δραστικά το ΑΕΠ και να υπάρξουν μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό, με την πάταξη της φοροδιαφυγής και την εξυγίανση του δημοσίου τομέα. Η δημοσιονομική πειθαρχία δεν προβλέπεται να επηρεάσει αρνητικά τις δημόσιες επενδύσεις.
[1] Κωνσταντίνος Α. Στεφάνου, «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση», σ. 256-257, εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα – Κομοτηνή 1993.
[2] εν έτει 2010, με το δημόσιο χρέος στο 115% του ΑΕΠ, η χώρα παραδίδεται αμαχητί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ... άλλες εποχές, άλλα ήθη !
