Φαύλα ερρύη[1]Όλα τα «φαύλα ερρύη» από τη λέξη «Ένωση». Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες διέθεταν ιστορική φρόνηση, θα μιλούσαν για το εφικτό, την «ενότητα» και όχι για το ανέφικτο, την «ένωση». ... Στην ενότηα μπορούμε να συμφωνήσουμε, στην ένωση όχι, διότι η τελευταία προϋποθέτει μία ταυτότητα. Η Ευρώπη είναι «πολυταυτοτική» και χύθηκε αίμα πολύ για να σχηματισθούν τα κράτη με αυτήν την ιδιαίτερη ταυτότητα[2]. Τα χρέη μπορεί να διαγράφονται, το αίμα όχι. Διότι με αυτό γράφεται η ιστορία. Μπορεί σήμερα οι κάτοικοι της Βρεττανίας να θεωρούν εαυτούς πιστούς υπηκόους της Ελισάβετ, σε καμία όμως περίπτωση ο Σκώτος, ο Ιρλανδός, ο Ουαλός δεν θα βάλουν πάνω από την «σκωτικότητα», την «ιρλανδικότητα» και την «ουαλικότητα» την ιδιότητα του «ηνωμένου – βασιλίτη». Ας θυμηθούμε και τους αρχαίους μας προγόνους. Παρόλο που όλοι ανεγνώριζαν την κοινή ελληνική καταγωγή τους, ωστόσο, στο πολιτικό πεδίο η τοπικότητα (πολιτικότητα) υπερείχε της Ελληνικότητας.
... Αν η Ευρώπη θέλει να παίξει καθοριστικό ρόλο στον Μεσογειακό και στον περιμεσογειακό χώρο, πρέπει να ξεφύγει από το τελματικό ζητούμενο της ενώσεως και να προχωρήσει σε μια περισσότερο αποδεκτή πρόταση: την «ενότητα». Ενότητα τουλάχιστον σε βασικούς τομείς. Και τούτο είναι αναγκαίο για να έχει ισχυρό παρεμβατικό ρόλο στα πράγματα της Μέσης Ανατολής και για να μην επαληθευθεί το λεγόμενο περί Αρμαγεδδώνος. Αν θυμηθούμε το «λεγόμενο», τότε ίσως να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε φθάσει πολύ κοντά στην πραγματοποίησή του. Αλλά πάντα στην ιστορία υπήρχε η δυνατότητα για μια πίστωση χρόνου, έστω ενός λεπτού. Όσο κι αν έχουμε φθάσει στο «παρά πέντε», μέσα σ’ αυτό το «πέντε», όπως και στα δάκτυλα του χεριού, χωράνε πολλά. Και πρώτα – πρώτα μια χειραψία. Πρέπει να κατανοηθεί πως να δεν δώσουμε τα χέρια, θα αφανισθούμε.
[1] Σαράντου Ι. Καργάκου, «Μεσόγειος, η υγρή μοίρα της Ελλάδος και της Ευρώπης», σ. 74-75, εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2007.
[2] Κάποιες προσπάθειες για το κτίσιμο της Πανευρώπης με το «ξίφος» (Ναπολέων, Κάιζερ, Χίτλερ) οδήγησαν στις πιο μεγάλες τραγωδίες. Η ευρωπαϊκή ιδέα, ωστόσο, δεν έσβησε και σ’ αυτό συνέβαλε και ένας ελληνικής καταγωγής κόμης, ο Γκουτενχόβε – Καλλέργης, που το 1922 άρχισε επίπονο συγγραφικό αγώνα για να προωθήσει της ιδέα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
