 |
| κι όμως ... μπορείς |
Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας[i]
Η ιστορία αυτή μου έκανε τρομερή
εντύπωση γιατί μέσα στο πάθημα του ελέφαντα αντικατοπτρίστηκε στα μάτια μου το
πάθημα της Ελλάδας. Κι όταν μιλάω για Ελλάδα, για να μην παρεξηγιόμαστε, δεν
αναφέρομαι στους τρισάθλιους πολιτικούς μας, αυτούς που μας οδήγησαν στην
σημερινή μας κατάντια, αλλά στον ελληνικό λαό που φαίνεται πως ξέχασε ότι αυτός
και μόνο αυτός έχει τη δύναμη στα χέρια του να ανατρέψει τόσο το σάπιο και
υποταγμένο στους κακόβουλους αλλοεθνείς κατεστημένο, όσο και την κατάσταση στην
οποία αυτό το απερίγραπτο κατεστημένο τον βύθισε και τον βυθίζει καθημερινά. Αναφέρομαι
στον ελληνικό λαό που ξέχασε πως αυτός και μόνο αυτός μπορεί να καταβαραθρώσει τους
διαβρωμένους από τους παντοειδείς υπονομευτές της δύσμοιρης Χώρας πολιτικούς
σχηματισμούς που αυτός έχρισε δυνάστες του και που με τον ενδοτισμό τους τον
οδήγησαν στην χρεοκοπία, στην απόγνωση, τον εξευτελισμό, τις αυτοκτονίες
(αλήθεια δεν είδα την δικαιοσύνη να ασχολείται με το έγκλημα αυτό της φυσικής
δηλαδή εξόντωσης χιλιάδων, όπως φαίνεται, Ελλήνων πολιτών, με δράστη φανερό,
ιθύνοντα νου φανερότερο και όπλο προφανές). Αναφέρομαι στον ελληνικό λαό που
ξέχασε, ως φαίνεται, πως αυτός και μόνο αυτός μπορεί την εναλλακτική πολιτική
του 3% να την καταστήσει κυρίαρχη και αντίστροφα. Αναφέρομαι στον κυρίαρχο,
κατά τα φαινόμενα, ελληνικό λαό που ξέχασε πως υπάρχουν και σήμερα εναλλακτικές
φωνές, που όμως αρνείται να ακούσει, ίσως επειδή παραιτήθηκε της προσπάθειας,
επειδή το προσπάθησε στο παρελθόν και έφαγε τα μούτρα του. Θα μου πείτε,
ελέφαντας η ψωροκώσταινα ; Η Ιταλία με το πολλαπλάσιο οικονομικό μέγεθος ίσως.
Η Ελλάδα, όμως, μάλλον για ποντικάκι δείχνει. Απαντώ : το ποντικάκι φοβάται,
περισσότερο από κάθε τι, ο ελέφαντας. Ιδού λοιπόν η ιστορία …
Ι.Λ.
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ
το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή
εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των
παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους
του, του όγκου και της δύναμής του. Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού
επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ’ ένα μικρό ξύλο
μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά
μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα
ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορεί να ξεριζώσει
δέντρα με τη δύναμή του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.
Μα τί τον κρατάει ;
Γιατί δεν το σκάει ;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών
πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο, τον πατέρα
μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο
ελέφαντας δεν το έσκαζε γιατί ήταν δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση : «Κι
αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν ;»
Δεν θυμάμαι να πήρα κάποια
ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το
παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί
κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα –
ευτυχώς για μένα – ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν’ ανακαλύψει την
απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το
σκάει γιατί τον έδεναν σ’ ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ
μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα
τον νεογέννητο κι ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι
τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να
λευτερωθεί. Μα παρ’ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί εκείνο
το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν
εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το
ίδιο. Ώσπου, μια μέρα, μια φρικτή ημέρα για την ιστορία του, το ζώο θα
παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας
που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που
ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ...
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ...
Κι ένα τελευταίο σχόλιο. Σεβασμός
στους λαούς που εξακολουθούν να αντιστέκονται. Ντροπή και ανάθεμα σε όσους
έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους. Κι όπως είπε κι η γηραιά και σοφή βασίλισσα της Αγγλίας,
λίγο πριν από το δημοψήφισμα για την παραμονή ή ΟΧΙ της Βρετανίας στην φυλακή της
Ευρωπαϊκής Ένωσης των Γερμανών : «δώστε μου τρεις καλούς λόγους για να μείνουμε
στην Ε.Ε.»[ii]
… η απάντηση είναι προφανής.
[i] Χόρχε Μπουκάι,
«Να σου πω μια ιστορία», τίτλος πρωτοτύπου “Dejame que te cuente”, μετάφαση Κρίτων Ηλιόπουλος, σ. 7-9, εκδόσεις opera, Αθήνα 2011
[ii] https://www.protothema.gr/world/article/588936/vasilissa-elisavet-doste-mou-treis-kalous-logous-gia-meinoume-stin-ee/
