 |
| μπορεί η πτώχευση να είναι η λύση ; |
Η πτώχευσις[i]
Επί δεκαοκτώ μήνες ο Γορτύνιος πολιτικός (Θ. Δηλιγιάννης) προσπαθούσε να βαστήξει
στους ώμους του το βαρύ φορτίο του δημοσίου χρέους. Είχε επικεντρώσει
το ενδιαφέρον του στην αποσόβηση της πτωχεύσεως, την οποία βεβαίως δεν απέφυγε
ύστερα η κυβέρνησις Τρικούπη. Ο Συγγρός επέμενε, στις ιδιωτικές συνομιλίες του,
να τονίζει την ανάγκη ταχυτέρας συνεννοήσεως με τους δανειστές, διότι όλα τα
στοιχεία και η μελέτη της καταστάσεως τον είχαν πείσει ότι καμμία κυβέρνησις
δεν μπορούσε να αποφύγει την πτώχευση.
Γι’ αυτό, σε όποιον τον ρωτούσε για την οικονομική κατάσταση
και περί ενδεχομένης πτωχεύσεως απαντούσε στερεότυπα : «Να απομακρύνουμε την
πτώχευση ναι, αλλά να την αποφύγουμε όχι !».
…
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Θ. Δηλιγιάννης έπεσε και ο
Τρικούπης ανήγγειλε το 1893 ότι η Ελλάς ευρίσκετο σε αδυναμία να εκπληρώσει τις
υποχρεώσεις της προς τους δανειστές, που σήμαινε την πτώχευση του κράτους.
…
Εάν μεταφερθούμε μία δεκαετία αργότερα, στις αρχές του 20ου
αιώνος, θα διαπιστώσουμε πως η λέξις «κρίσις» είχε απομακρυνθεί από το
καθημερινό λεξιλόγιο.
[i] Απόσπασμα
από το άρθρο του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά, με τίτλο «Παραμονές Πρωτοχρονιάς με
Ανδρέα Συγγρό και Σακκουλέ», στα Ιστορικά
ντοκουμέντα της εφημερίδας Εστία
(31/12/2016-01/01/2017), σελ. 7
