 |
| η πολιτική των κανονιοφόρων ως μέσο άσκησης πίεσης των δανειστών |
Οι αξιότιμοι κύριοι Δανειστές*
Συνεργάτης του πρώτου μνημονιακού πρωθυπουργού της σημερινής
ευτελισμένης Ελλάδας και παραδόξως, έμμεση συνεργάτης του σημερινού αρχηγού της
αξιωματικής αντιπολίτευσης – και πιθανότητα επόμενου, ελέω Δανειστών, πρωθυπουργού
– , όταν αυτός διετέλεσε υπουργός «μεταρρυθμιστικής τάχα πολιτικής», μου έλεγε,
με νόημα, πως δεν είναι δυνατόν η Χώρα (εννοούσε, οι πολιτικές ηγεσίες –
πολιτική αριστοκρατία), να αγνοεί τον «διεθνή παράγοντα», υπερασπιζόμενη
την πολιτική τόσο του ανωτέρω πρωθυπουργού, όσο και του τότε υπουργού και νυν
αρχηγού και καταφερόμενη, παράλληλα, κατά της πολιτικής του τελευταίου αυτόνομου
πρωθυπουργού του κατ’ επίφαση ανεξάρτητου Κράτους μας, την οποία υπερασπιζόμουν
εγώ. Με αφορμή αυτήν την διάσταση απόψεων, ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν,
αναζητώντας κοινά σημεία στο αέναο, καθώς φαίνεται, ελληνικό πρόβλημα.
Ιωάννης Λιάκουρας
(υποσημείωση: τα ονόματα
δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει η ουσία και το βάθος του
προβλήματος)
Οι Άγγλοι
φοβούνταν πάντοτε μήπως το μικρό ελληνικό έθνος εξελιχθεί σε ανταγωνιστικό
κράτος στην ανατολική Μεσόγειο[1].
Πρέπει γι’ αυτό να παραμείνει σε ημιάγρια κατάσταση. Σταθερή και συνεπής η
βρεταννική πολιτική. Ο υπουργός Εξωτερικών, έως το 1822, Κάστλρη, ήθελε μια
Ελλάδα «ακίνδυνη και χωρίς ψυχή, όπως οι φυλές του Ινδοστάν»[2].
Η Ελλάδα έπρεπε να γίνει αποικία ή τουλάχιστον προτεκτοράτο, ποτέ ελεύθερη και
ανεξάρτητη. Ο Άγγλος πρεσβευτής στην Αθήνα, Λάιονς, έλεγε το 1841 στον
πρεσβευτή της Αυστρίας Πρόκες – Όστεν: «Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη αποτελεί
κάτι παρανοϊκό. Η Ελλάδα είναι ή ρωσική ή αγγλική. Και επειδή δεν μπορεί να
είναι ρωσική πρέπει να είναι αγγλική»[3]
.
Δέκα χρόνια
αργότερα, η Ελλάδα θα γευτεί την ωμή βία της Μ. Βρεταννίας. Το 1850, για να
ικανοποιηθούν παράλογες απαιτήσεις υπηκόων της και να αποκατασταθεί «ηθική
βλάβη» από το ελληνικό Δημόσιο, κηρύσσεται ναυτικός αποκλεισμός της χώρας. Δεν
αναγνώριζαν οι Άγγλοι ούτε των ελληνικών Αρχών τα μέτρα ούτε τις δικαστικές
αποφάσεις.
Αυτή η ναυτική
εκστρατεία για παράλογη υπεράσπιση ιδιωτικών συμφερόντων ήταν μια τρομοκρατική
ενέργεια για να αποκατασταθεί η αγγλική επιρροή στην Ελλάδα που είχε
εξασθενίσει επί πρωθυπουργίας του γαλλόφιλου Κωλέτη, με άσκηση ωμής βίας και
επίδειξη ισχύος. Δεν αρκούν πια οι επεμβάσεις διαμέσου του «αγγλικού κόμματος».
Τον λόγο έχουν οι μοίρες των κανονιοφόρων. Αφηγείται ο Μακρυγιάννης: «Τότε ο
Παλμερστον ετοιμάζει ένα σημαντικόν στόλον με βατζέλα, με φρεγάδες, με μπρίκια
και με στρατεύματα κι’ ο Πάρκερ ναύαρχος κι’ έρχονται εις τον Πειραιά κι’
Αμπελάκια να μας κάνουν στενόν μπλόκο με τον λόγον ότι ζημιώσαμεν τον Οβραίον
και τον Φινλάυ … Και παίρνουν όλα τα εθνικά πλοία καιτα εμπορικά κι’ αφανίζουν
το εμπόριον γενικώς και τους δυστυχισμένους τους νησιώτες». «Και ένας μεγάλος
στόλος των σκύλων, μας έχουν μπλόκον, οπούναι περίπου από τρεις μήνες και μας επήραν
όλα τα καράβια και μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριον και τζαλαπάτησαν την
σημαίαν μαςκαι πεθαίνουν της πείνας οι άνθρωποι των νησιών και εκείνοι οπούχουν
τα καράβια και γκιζερούν εις τους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα».
«Τζαλαπάτησαν
την σημαίαν μας», γράφει περίλυπος ο στρατηγός. Τριανταπέντε χρόνια αργότερα, το
1885,επί πρωθυπουργίας Χαρ. Τρικούπη, επειδή ένας χωροφύλακας «απώθησε βιαίως»
τον Άγγλο επιτετραμμένο που θέλησε να περάσει από απαγορευμένη περίοχη στο
Λυκαβηττό – υπήρχε φυτώριο – η πρεσβεία ζήτησε με διακοίνωση δημόσιο
εξευτελισμό της ελληνικής σημαίας. Και ο πρωθυπουργός δέχτηκε την εκβιαστική
και τρομοκρατική αξίωση για «ηθική ικανοποίηση»
…
Οι Δυνάμεις
επέβαλλαν τη θέλησή τους με τη βία και την τρομοκρατία και μεταχειρίζονταν την
Ελλάδα ως αποικία. … Κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο … η Ελλάδα επωφελείται από τη
ρωσοτουρκική ρήξη και επιχειρεί εθνική δράση στις υπόδουλες περιοχές. … Οι
Άγγλοι σπεύδουν με διακοίνωση να προειδοποιήσουν την ελληνική κυβέρνηση ότι οι
Μεγάλες Δυνάμεις, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, υποστηρίζουν την
ακεραιότητα και ανεξαρτησία της τουρκικής αυτοκρατορίας. Ακολουθεί συλλογική τελεσιγραφική διακοίνωση των
πρεσβευτών των τεσσάρων τουρκόφιλων Δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας, Αυστρίας και Πρωσσίας)
που προκαλεί λαϊκές αντιδράσεις και πατριωτικό παροξυσμό. Η κυβέρνηση απαντά
ότι οι εξεγέρσεις στις τουρκοκρατούμενες περιοχές οφείλονται στην καταπίεση.
Τελικά, οι Αγγλογάλλοι συμπολεμιστές των Τούρκων στην Κριμαία επεμβαίνουν
δυναμικά. Τον Μάιο του 1854 αποβιβάζονται στον Πειραιά …
Μ’ όλο που οι
δύο Δυνάμεις επέβαλαν στον Όθωνα κυβέρνηση της αρεσκείας τους – οι Άγγλοι «διόρισαν»
τον Μαυροκορδάτο, οι Γάλλοι τον Καλλέργη – οι επικεφαλής του στρατού κατοχής
μεταχειρίζονταν την Ελλάδα ως αποικία …
Και ενώ στην
Κωνσταντινούπολη ο Άγγλος πρεσβευτής Ερρίκος Μπάλβερ «ενέδυε τον σουλτάνον το
πολυτιμώτατον των παρασήμων του Ην. Βασιλείου»[4]
και η Τουρκία γίνεται πανηγυρικά δεκτή στην ευρωπαϊκή οικογένεια, στην Αθήνα ο
Άγγλος πρεσβευτής Βάις παρουσιάζεται στον Όθωνα και υπενθυμίζει με αυθάδεια την
ελληνική υποτέλεια. Οι αξιώσεις των Δυνάμεων διατυπώνονται με ωμότητα και
αυταρχισμό: «Οι Δυνάμεις ίδρυσαν ανεξάρτητο βασίλειο και του έδωσαν ηγεμόνα.
Έχουν λοιπόν δικαίωμα να αξιώσουν από τους Έλληνες αισθήματα ευγνωμοσύνης και
σεβασμό των συμφερόντων τους. Έπειτα, μη λησμονείτε ότι οι Δυνάμεις είναι
Δανειστές σας …
* Κυριάκου Σιμόπουλου, "Ξενοκρατεία, μισελληνισμός και υποτέλεια", σ. 532 κ. επ., Αθήνα 1990
[1]
Ο κίνδυνος είναι ορατός για τις δυτικές δυνάμεις. Προοδεύει ο Ελληνισμός στον
εμποροναυτικό τομέα, της Διασποράς κυρίως … Στα μισά του ΙΘ΄ αιώνα οι ελληνικέ
παροικίες κυριαρχούσαν στην βαλκανική οικονομία. Ελληνικά τα 2.000 από τα 3.000
πλοία που εκτελούσαν τις μεταφορές στον Δούναβη. Το 1841, στην Αλεξάνδρεια, το
ελληνικό εμπόριο κάλυπτε το ένα τρίτο του συνολικού. Ο ελληνικός εμπορικός
στόλος αναπτυσσόταν σταθερά, παρά τις αντιξοότητες: 1838 χωρητικότης 85.000
τόννοι, 1850 270.000, 1866 330.000, 1870 404.000 …
[2]
Κ. Τάκερμαν, «οι Έλληνες της σήμερον», Αθήναι 1877, σ. 111. Έλεγε ο
Καποδίστριας στον απεσταλμένο του φιλελληνικού κομιτάτου του Λονδίνου,
συνταγματάρχη, Λ. Στανχόουπ : «Έσεις οι Άγγλοι θέλετε να μεταβάλετε την Ελλάδα
σε Ινδοστάν» (Αν. Λιγνάδης, «το πρώτον δάνειον της Ανεξαρτησίας», Αθήναι 1970,
σ. 200)
[3]
Π. Καρολίδης, «Σύγχρονος ιστορία των Ελλήνων», τ. Β’, σ. 387
[4]
Το παράσημο της περικνημίδος
