Ο υπηρέτης[*]
Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο
δεν έχουν σε υπόληψη το επάγγελμα του υπηρέτη.
Είναι το καταφύγιο του
φιλοσόφου, η τροφή του τεμπέλη και όταν διεξάγεται όπως πρέπει, είναι μια θέση
εξουσίας …
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί
οι περισσότεροι έξυπνοι άνθρωποι δεν ακολουθούν αυτή τη σταδιοδρομία, να μάθουν
να κάνουν καλά αυτή τη δουλειά και να τρυγούν τα οφέλη που έχει.
Ένας καλός υπηρέτης είναι
απόλυτα εξασφαλισμένος, όχι από καλοσύνη του αφεντικού του, αλλά από συνήθεια
και νωθρότητα. Είναι ζόρικο για έναν άντρα να μαγειρεύει μόνος του και να μαντάρει
τις κάλτσες του. Προτιμάει να κρατήσει έναν κακό υπηρέτη, παρά να τον αλλάξει.
Μα ένας καλός υπηρέτης …
μπορεί να διευθύνει απόλυτα το αφεντικό του, να του λέει πώς να σκέπτεται, πώς
να ενεργεί, ποια να παντρευτεί, πότε να χωρίσει, να τον τρομοκρατεί για τιμωρία
του ή να τον κάνει ευτυχισμένο και, τελικά, να μην τον ξεχνάει το αφεντικό του
στη διαθήκη του.
Αν ήθελα, θα μπορούσα να
κλέψω, να γδύσω, να δείρω οποιοδήποτε από τ’ αφεντικά που ήμουν στην υπηρεσία τους
και φεύγοντας να μου πουν κι ευχαριστώ. Το επάγγελμά μου, αυτό καθαυτό δεν με
προστατεύει, με προστατεύει, όμως, το αφεντικό μου.
Εσείς είστε αναγκασμένος
να δουλεύετε και ν’ αντιμετωπίζετε ένα σωρό στενοχώριες. Εγώ δουλεύω λιγότερο
κι έχω λιγότερες στενοχώριες.
Και είμαι καλός υπηρέτης.
[*] Τζων Στάινμπεκ, «Ανατολικά της Εδέμ», σ.σ. 242-243, εκδόσεις Σ.Ι.
Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1994
