 |
| το άρμεγμα της αγΕλλάδας |
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί
μία μόλις χρονιά πριν το σωτήριο έτος 2004, την χρονιά της ολυμπιάδας των
Αθηνών, πως η πορεία των πραγμάτων θα έπαιρνε την σημερινή τραγική τροπή για
την Πατρίδα και τους πολίτες της και μάλιστα εντός ευρωπαϊκού περιβάλλοντος ; Ποιος
θα μπορούσε να φανταστεί μια Ευρώπη χωρίς ίχνος αλληλεγγύης, μεταξύ των μελών της,
όπου ο κυνισμός, τα απωθημένα και η εκδικητικότητα θα κυριαρχούσαν ; Ποιος θα
μπορούσε, τότε, να φανταστεί μία Ευρώπη που να απεχθάνεται το κοινωνικό κράτος
και να υποτάσσεται στην στυγνή λογιστική λογική απαίδευτων πολιτικών, χωρίς
ίχνος συνείδησης του πολιτιστικού μεγέθους και στίγματος της Ηπείρου γενικά και
ενός εκάστου των μελών της ειδικότερα ;
Κανείς δεν θα μπορούσε, τότε, να
φανταστεί ένα παρόμοιο μέλλον, που, άλλωστε ταίριαζε γάντι, μόνο στην
επιστημονική φαντασία του Όργουελ.
Ακολουθεί μικρό, πλην όμως χαρακτηριστικό
απόσπασμα της αφελούς αισιοδοξίας των Ελλήνων εκείνης της εποχής, της αφέλειας όλων
μας, μέσα από τα γραπτά του συγγραφέα, που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν
γραπτά όλων μας.
Ιωάννης Λιάκουρας
___________________________________________________________________________
Κατά τις βεβαιώσεις της κυβέρνησης
τα προσεχή δέκα χρόνια, οι Έλληνες πολίτες θα ζήσουν σε μια ευημερούσα χώρα με
εύρωστη οικονομία˙ ας μην ξεχνάμε ότι η οικονομική ευημερία δεν χαρίζεται από
κανέναν σε κανέναν, κατακτάται με σκληρή δουλειά απ’ όλους.
Η «ψωροκώσταινα», θα αποτελεί μια
θλιβερή ανάμνηση, όπως ελπίζουμε όλοι˙ δεν έχει παρά να σκεφτεί κανείς ότι ο
έμπορος, ο γεωργός, ο επιχειρηματίας, ο βιοτέχνης, ο βιομήχανος κ.λπ. θα έχουν
τη δυνατότητα να διοχετεύουν τα προϊόντα, τις υπηρεσίες τους και τη δραστηριότητά
τους, σε έναν εκτεταμένο χώρο που θα κινούνται και θα δρουν πάνω από 400
εκατομμύρια καταναλωτές.
…
Τώρα που οι δώδεκα χώρες έχουν
συνταυτίσει τη μοίρα τους, πρέπει συγχρόνως να αρχίσουν αγώνες όλων των πολιτών
της Ε.Ε. για μια οικονομική ευημερία, αλλά και μία συνοδοιπόρο κοινωνική
πολιτική που θα μεριμνά για όλους τους πολίτες στο πλαίσιο της ελευθερίας της κοινωνικής
αλληλεγγύης και συνοχής, μιας κοινωνικής πολιτικής που θα αγκαλιάζει όλους τους
πολίτες και δεν θα αφήνει στο περιθώριο κανέναν.
Το κοινωνικό κράτος της Ε.Ε. όχι
μόνο δεν πρέπει να ελαττωθεί αλλά θα πρέπει να επεκταθεί για να αντιμετωπιστεί
με επιτυχία η «Παγκοσμιοποίηση»
[i]
Απόσπασμα από το βιβλίο του Θεόδωρου Α. Σπυρούδη, «η Ενωμένη Ευρώπη και οι
απλοί πολίτες», σ. 255-256, Αθήνα 2003
