Ο ρόλος της αποφασιστικότητας
στις διαπραγματεύσεις και το ζωτικό συμφέρον του κράτους
Ήδη, από τα
πρώτα βήματά του, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα γνώρισε δυνατούς κραδασμούς, εξαιτίας
της επιθετικής οικονομικής πολιτικής της Γερμανίας και των δορυφόρων της. Στην
μικρή Ευρώπη της δεκαετίας του ’60 κύριος αντίπαλος της Γερμανίας ήταν η Γαλλία.
Με αφορμή το γράμμα των κειμένων των πρώτων συνθηκών, ο γερμανικός επεκτατισμός
εκδηλώθηκε δι’ εφόδου κατά του προαιωνίου του εχθρού. Αγαθή τύχη θέλει την
εποχή εκείνη το τιμόνι της Γαλλίας να κρατούν τα στιβαρά χέρια του γερόλυκου
του β΄ παγκοσμίου πολέμου, στρατηγού Ντε Γκωλ. Ο πατριωτικός εθνικισμός που τον
διακατείχε δεν θα επέτρεπε ποτέ στους Γερμανούς να αναλάβουν τα σκήπτρα της πρώιμης
Ευρώπης. Η ρήξη ήταν αναπόφευκτη. Και μέσω της ρήξης, η Γαλλία κρατήθηκε
ζωντανή για δεκαετίες. Ακολουθεί, στα γαλλικά, ένα πολύ μικρό απόσπασμα της εξιστόρησης
των δραματικών εκείνων γεγονότων από τον Γάλλο ιστορικό Ντουροζέλ. Στην
σημερινή δυσχερή συγκυρία, ίσως θα έπρεπε και η Πατρίδα μας να επανεκτιμήσει τα
οφέλη που ενδεχομένως προσφέρει ο δρόμος της ρήξης, όταν θίγονται ζωτικά
συμφέροντα του κράτους και του λαού.
Ιωάννης
Λιάκουρας
De 1963 a 1966, la crise du Marché commun porta
sur les revendications françaises en matière agricole. Le traité de Rome de
1957 avait prévu un plan d’ union douanière concernant les produits
industriels, mais avait été peu explicite en ce qui concerne l’ agriculture. La
France était la principale puissance agricole du Marché commun et sa population
agricole atteignait encore 17% du total. L’ agriculture française était en
pleine modernization et la production augmentait. Aux yeux du gouvernement français,
il était donc essential que le Marché commun pût contribuer à résoudre le problem
de l’ exportation des surplus agricoles. Or, quoique les prix agricoles fussent
plus bas en France, aux Pays Bas et surtout en Italie qu’ en Allemagne, ils
restaient supérieurs aux prix mondiaux ; faire du Marché commun une zone privilégiée
pour les produits français correspondait évidement à l’ intérêt national de la France.
Alors que jusqu’ à present, les négociations entre partenaires du Marché commun
s’ étaient déroulées dans une atmosphere de coopération , c’ est cette notion
de l’ intérêt national qui va désormais domineer les débats. Au cours de négociations
d’ ailleurs extrêmement techniques et compliquées, la France utilisa le système
des ultimatums qui, en general, aboutirent in extremis à des compromise à la
suite de discussions épuisantes qu’ on a affublées du nom de “marathons agricoles”.
[i] Jean-BaptisteDuroselle, Histoire
diplomatique de 1919 à nos jours, jurisprudence générale dalloz, 10e edition,
1990, σελ. 695
