Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Διάλογοι


μετά τα φυσικά
του Ιωάννη Λιάκουρα

-         είσαι καλά ; … πώς τα περνάς ;
-         πολύ καλά … γιατί ρωτάς ;
-         νοιάζομαι για σένα … και …
-         φοβάσαι το άγνωστο …
-         πώς το μάντεψες ;
-         δεν μάντεψα … το ξέρω …
-         ναι, αλλά πώς ;
-         μην ξεχνάς … είμαι στην άλλη την πλευρά …
-         ξέρω …
-         μην σε στενοχωρεί αυτό …
-         μου λείπεις …
-         σκέψου τον χρόνο … είναι σχετικός …
-         και τι θα πει αυτό …
-         πως είμαι μαζί σου …
-         μου λες πως σε κουβαλάω μέσα μου …
-         και όχι μόνο …
-         … πώς είναι από ‘κεί ;
-         πάντα την είχες αυτήν την απορία …
-         δεν βλάπτει η αναζήτηση …
-         όχι, δεν βλάπτει …
-         λοιπόν ;
-         όπως και ‘κει …
-         όπως και ‘δω ; … μα είναι δυνατόν ; …
-         η ζωή συνεχίζεται …
-         αυτό το λένε για παρηγοριά …
-         κι είναι πραγματικότητα …
-         ναι, αλλά εσύ ισχυρίζεσαι άλλα … αν σ’ ερμηνεύω σωστά …
-         και γιατί να θεωρείς άλλο, αυτό που είναι πραγματικό ;
-         να ... ήξερα πως πραγματικό είναι το να ‘σαι εδώ …
-         κι εδώ η ίδια αλήθεια ισχύει …
-         μα τότε, οι ψυχές ; … δεν ησυχάζουνε ποτέ ;
-         η ψυχή είναι αεικίνητη … κι ο χρόνος αέναος …
-         κι όταν λες πως η ζωή εκεί μοιάζει με την ζωή εδώ … τι ακριβώς εννοείς ;
-         χαρές και λύπες, πόνο κι ευτυχία …
-         δυσκολεύομαι να το πιστέψω … γαλουχηθήκαμε αλλιώς …
-         κι όμως είναι φυσικό …
-         τι εννοείς μ’ αυτό ;
-         τους νόμους της φύσης …
-         και ; …
-         ξέρεις, ο δημιουργός δεν έθεσε κανόνες τυχαία … ούτε ειδικά … ούτε τοπικά … τους έθεσε γενικά … κι έγιναν εργαλείο στα χέρια του …
-         θες να μου πεις πως οι φυσικοί νόμοι ισχύουν κι ‘κει ;
-         αυτό ακριβώς θέλω …
-         κι η κόλαση ; … κι ο παράδεισος ;
-         πάνε μαζί … όπως και στην εκεί ζωή …
-         διατηρείται δηλαδή η ενότητα του όντος και στην δική σου την πλευρά ;
-         μα, είμαι εδώ … σου μιλάω …
-         είσαι ;
-         φοβάσαι μήπως είμαι αποκύημα της φαντασίας σου ;
-         φοβάμαι το άγνωστο … το είπαμε αυτό …
-         κι όμως … δεν είμαι … είμαι εδώ, κι είμαι μαζί σου, κι είμαι ταυτόχρονα μία ενιαία οντότητα …
-         … και υπόκεισαι στους φυσικούς νόμους … ξέρω …
-         ακόμα δεν πιστεύεις ;
-         δεν ξέρω τί να πιστέψω …
-         κι οι αισθήσεις σου ; … σε απατούν κι αυτές ;
-         μπορεί …
-         και τότε γιατί κάθεσαι και μου μιλάς ;
-         γιατί δεν θέλω να σε χάσω … πάλι …
-         δεν θα με χάσεις …
-         … μια ερώτηση ακόμα …
-         ακούω …
-         και ποιό το νόημα αυτών ;
-         του αέναου ;
-         του αέναου …
-         όποιο και το νόημα της ύπαρξής σου … κι όσων υπάρχουν γύρω σου … και μέσα σου …
-         αλήθεια λες … γιατί να υπάρχουμε, αν δεν υπάρχει νόημα ;
-         μα, υπάρχει … σου λέω, υπάρχει …