Νίκος Γκάτσος[1]Ελλάδα Ελλάδα
Πού πήγαν οι ώρες πού πήγαν οι μέρες πού πήγαν τα χρόνια
φωτιά στα Χαυτεία καπνιά στην Αιόλου βρωμιά στην Ομόνοια
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ Ρενώ και Τογιότα
σε λίγο νυχτώνει στους άχαρους δρόμους θ’ ανάψουν τα φώτα
κι άνθρωποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα
πώς τά ‘κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα !
Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι πού πήγες Ελένη
κρυφές αμαρτίες της άχρωμης μέρας το φως δεν ξεπλένει
μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σα στρείδια σα βδέλες
για ένα τριάρι για λίγη βενζίνα για μια φασολάδα
πώς τά ‘κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα !
Πού πήγες αγάπη παράδεισε πρώτε πού πήγες ελπίδα
πέρασαν οι μέρες περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άντρες σοφούς κυβερνήτες μεγάλους αντάρτες
να σπάζουνε πύλες να ρίχνουνε τείχη ν’ αλλάζουνε στράτες
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η μπόρα λιακάδα
πώς τά ‘κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα Ελλάδα !
