Ποίηση

Οι σύντροφοι στον Άδη[1]

νήπιοι, οι κατά βους Υπερίονος Ηελίοιο
ήσθιον. Αυτάρ ο τοίσιν αφείλετο νόστιμον ήμαρ.[2]

ΟΔΥΣΣΕΙΑ
______________________

Αφού μας μέναν παξιμάδια
τί κακοκεφαλιά
να φάμε στην ακρογιαλιά
του Ήλιου τ’ αργά γελάδια

που το καθένα κι ένα κάστρο
για να το πολεμάς
σαράντα χρόνους και να πας
να γίνεις ήρωας κι άστρο !

Πεινούσαμε στης γης την πλάτη,
σα φάγαμε καλά
πέσαμε εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι.

_______________________

[1] Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα, εκδόσεις Ίκαρος, 1972, 1981
[2] Οι άσεβοι, που φάγανε τ’ Ουρανοδρόμου Ήλιου
τα βόδια και τους στέρησε του γυρισμού τη μέρα.
(α 8-9, μετάφραση Ζ. Σιδέρη)